Z Lublina na okładkę Playboya. "Wielu znajomych gratulowało mi publikacji"

No brawo Ty!!! Szyta marzeń, rozebrać się i trafić na okładkę pisma dla panów, tam nie trzeba się odzywać ani niczym wykazywać, trzeba mieć tylko fajne cycki i ładną buzię, imponujący wpis w CV

Polecam za rok na narodowe czytanie  Aleksander Fredro Baśń o trzech braciach i królewnie Mrok wieczorny — babcia siwa przy kominku głową kiwa. Nos jak haczyk, okulary, Coś ***i babsztyl stary. Snuje bajdy niestworzone, O królewnie Pizdolonie, O trzech braciach jak niewielu, O matuli ich z burdelu, Opowiada stare dzieje… A na dworze wicher wieje. Siądźcie społem panny, smyki, Młodojebce, stare pryki I nadstawcie dobrze uszy! Choć na polu śnieżek prószy. W domu ciepło i wygodnie… Zostaw pan w spokoju spodnie! Bo się wnet zawoła Mamy!… Cyt! Uwaga! Zaczynamy! Za morzami, za rzekami, Za lasami, za górami, Żył przed bardzo wielu laty, Król potężny i bogaty, Dobrotliwy, szczodrobliwy, Lecz niezmiernie rozżalony, Z racji córki, Pizdolony, Która przecie dobra, miła, Lecz… nadmiernie się ***ła. A dawała bez wyboru I rycerzom, panom dworu, I kucharzom, i stolarzom, Czasem nawet i malarzom! Na leżąco, na stojaka, W dupę, w cycki i na raka. Czy na dworze, czy w salonie, Czy w klozecie, czy na tronie, W każdej chwili, w każdym czasie Wciąż myślała o ***ie. Próżno mówił jej król stary, Że we wszystkim trzeba miary, Nie wypada bowiem pannie Tak się ***ć bezustannie. Na nic się to wszystko zdało, Wciąż jej c***a było mało I na całym króla dworze Nikt chędożyć już nie może. Wszyscy byli roz***i. Nawet księża, kapelani. Raz ją tak swędziała dupa. Że zgwałciła i biskupa, A gdy ten ją zerżnął marnie — Poszła dawać pod latarnię. Aż z burdelów w całym mieście, Do samego króla wreszcie, Od kurewskiej całej nacji Przyszły *** w delegacji. Ta najbardziej roz***a, Padłszy przed nim na kolana, Z wielkim trudem tłumiąc łkanie Rzecze: „Królu nasz i Panie! Ty panując od lat wielu Ojcem byłeś dla burdelu. Upadają obyczaje! Twoja córka dupy daje! Na ulicy! bez pieniędzy! Przez co wpycha nas do nędzy. Nikt nas dziś już nie ***i, Bo darmochę każdy woli! A więc najjaśniejszy panie, Sprawiedliwość niech się stanie!” Król na łzy kurewskie czuły, Kazał dać ze swej szkatuły Każdej ***e po dukacie, Po czym zamknął się w komnacie. W nocy zaś przywołał swego Astrologa nadwornego, By ten patrząc w gwiezdne szlaki Znalazł wreszcie sposób jaki, By królewnę można było — Dobrowolnie, czy też siłą — Wrócić znów do cnoty granic, A gdy to się nie zda na nic, Niech przynajmniej w swojej sferze Obłapników sobie bierze. Więc astrolog wziąwszy lupę, Zajrzał raz królewnie w dupę, Wielkim cyrklem pizdę zmierzył, Po czym zamknął się w swej wieży. Tak był w pracy pogrążony, Taki przy tym roztargniony, Że szukając prawd na niebie W roztargnieniu srał pod siebie. Kręcił, wiercił teleskopem, Wreszcie wrócił z horoskopem I rzekł: „Smutną wieść, niestety objawiły mi planety, Że królewny nic nie wstrzyma. Na jej szał lekarstwa ni ma! Chyba, że się znajdzie jaki, Tęgi jebak nad jebaki, Który ją tak zerżnie pięknie, Że królewnie picza pęknie! Żywym ogniem się zapali, Na kawałki się rozwali. Wtedy będzie pizdolona Z czaru swego wyzwolona! I znów stanie się prawiczką Z malusieńską, ciasną piczką.” Król, choć płakał ze zmartwienia, Zamknął córkę do więzienia, By się więcej nie puszczała.

Nie ma się czym szczycić. Ja gdybym zeczmacił się to nie nazwał bym tego powodem do dumy, czy awansem (społecznym, w karierze, czy jakimkolwiek). Moje osobiste zdanie (do którego mam prawo). Może oddałaby krew lub innego pięknego i pełnego miłości