Jest kandydat na rektora UMCS

Znakomita kandytatura. Pana Profesora cec***e profesjonalizm, pracowitość, uczciwość. To świetny dydaktyk i naukowiec. Doskonały organizator!

Młody i pracowity, a przy tym, co zaświadczam po zajęciach z nim, sympatyczny i życzliwy dla studentów, "zarażający" uśmiechem.

Andrzeja W. zgłaszam.

Jeżeli Pan Profesor publikuje regularnie w czasopismach z międzynarodową redakcją, miewa referaty na międzynarodowych konferencjach, a do tego odbył długoterminowe staże zagraniczne poznając organizację badań, dydaktyki i poziom wymagań stawianych pracownikom i studentom, oraz jest zdecydowany przenieść dobre praktyki do swojej Alma Mater i wie jak to zrobić, to jest wymarzonym kandydatem na rektora.

GośćSpozaUMCS "Jeżeli Pan Profesor publikuje regularnie w czasopismach z międzynarodową redakcją, miewa referaty na międzynarodowych konferencjach, a do tego odbył długoterminowe staże zagraniczne poznając organizację badań, dydaktyki i poziom wymagań stawianych pracownikom i studentom, oraz jest zdecydowany przenieść dobre praktyki do swojej Alma Mater i wie jak to zrobić, to jest wymarzonym kandydatem na rektora." Scopus wykazuje 1 pracę i zero cytowań. Oczywiście Indeks Hirscha również wynosi zero. To są wyniki identyczne, jakie osiągnął w czasie swojej dotychczasowej kariery naukowej obecny pan rektor. Jedyna różnica jest taka, że pierwszy osiągnął to 24 lata od magisterium, drugi potrzebował na to 42 lat.

Indeks Hirsha nie jest potrzebny, żeby być rektorem. Osoba, która wskazuje to jako główny wyznacznik i świadectwo kompetencji, przekreśla pracę wielu uznanych naukowców, którzy nie mają takich wskaźników. Z drugiej strony posiadanie wysokiego wskaźnika Hirsha nie oznacza, że mamy do czynienia z idealnym kandydatem na rektora. Liczą się dobre pomysły, wytrwałość, umiejętności w zarządzaniu i kompetencje miękkie.

I tak nie wygra pewniak już jest uzgodniony!

Fakt Jan Pomorski uwikłany w układy z każdą władzą byłby the best. Miał już swoją szansę po M. Harasimiuku i jakoś go nikt nie chciał. Jak widać od tego czasu nic się nie zmieniło

Tylko ekonomista!

[justify]W tym miejscu omówię techniki tłumaczeniowe stosowane w przypadku tłumaczenia języka dialogów lub monologów określonej grupy społecznej – grupy zawodowej, obecnego do niedawna na ekranach Państwa monitorów.[/justify] [justify]1.         Wariant pomijania całkowitego – przemilczenie elementu obscenicznego.[/justify] [justify]2.         Wariant pomijania częściowego – zastosowanie elementów „ekwiwalentnych semantycznie”.[/justify] [justify]3.         Wariant wyszukiwania ekwiwalentu funkcjonalnego – znalezienie ekwiwalentu funkcjonalnego wymaga dobrej znajomości kultur wyjściowej i docelowej.[/justify] [justify]4.         Wariant zastępowania synonimem – wymaga orientacji w zwyczajach językowych kultur wyjściowej i docelowej.[/justify] [justify]Słowo " **** " w języku polskim jest wulgaryzmem określającym męskie genitalia. Język polski posiada dość skąpy wachlarz słów określających intymne części ciała, także męskiego. Dużo lżejszym jest „ ****”, cięższego kalibru będzie „*****”. Obecność tych elementów języka na ekranie Państwa monitorów jest niezbędna dla właściwej interpretacji sytuacji komunikacyjnej. Spróbujmy jednak bez napisów.[/justify] [justify]Wariant tłumaczeniowy 1[/justify] [justify]W tym wariancie mamy do czynienia z całkowitym zignorowaniem wyrażenia obscenicznego. To pomaga w złagodzeniu silnej subiektywności wypowiedzi autora/autorki.[/justify] [justify]Wariant tłumaczeniowy 2[/justify] [justify]Wariant ma na celu przystosowanie wypowiedzi do zapisów ustawy o języku polskim.[/justify] [justify]„****” – zbój, nikczemnik.[/justify] [justify]Powyższe ekwiwalenty mogą brzmieć śmiesznie, stąd lepszym zabiegiem tłumaczeniowym będzie zastąpienie wyrazu „****” sycylijskim „minicha”.[/justify] [justify]Wariant tłumaczeniowy 3[/justify] [justify]Ekwiwalent powinien oddawać stopień wulgarności ale też ładunek emocjonalny wypowiedzi. Między poczuciem wstydu, chęcią poprawności i empatią wobec scharakteryzowanego. Zobaczmy na przykładzie:[/justify] [justify]„Che bellu u  ꞌsticchio!” [/justify] [justify] „Il piú gran pezzo di sticchio di Lublino” [/justify] [justify]Wariant tłumaczeniowy 4[/justify] [justify]Zaniechano zgodnie z zasadami translatorskimi by nie eskalować dyskomfortu czytelnika.[/justify]

W tym miejscu omówię „technikę opisu” z postu rozpoczynającego się od zdania „Uważam, że nie nadaje się…”. Odejście od oryginału z jednoczesnym tłumaczeniem kontekstowym. Typowa technika zawstydzania, upokarzania ale też deprecjonowania w środowisku zawodowym. Z drugiej strony wypowiedz uzewnętrznia zespół intersubiektywnych przekonań na temat tego, co jest dobrze odbierane, a co nie jest akceptowane. Cel socjotechniczny tego postu: kształtowanie poczucia wspólnotowego upokorzenia w powiązaniu z kandydaturą opisanego. Jest przecież wstyd taki, w którym wstydzimy za innych. Wynika to z poczucia przynależności do wspólnoty, także zawodowej. Wstyd ten powoduje silne afekty. Realizuje się poprzez interakcję z osobą, a także obiektem lub przedstawieniem. W wymiarze indywidualnym powyższa technika opisu może spełniać rolę kompensacji utraconej pozycji w grupie. Pojawia się z tytułu niedostatecznych osiągnięć indywidualnych. Ponadto ujawnia poczucie gniewu, potrzebę zemsty, ale też nikczemność. Parezjasta – ktoś, kto przypisuje sobie prawo mówienia o wszystkim bez względu na obowiązujące standardy, a jednocześnie ku standardom zwraca się dokonując sugestywnej projekcji wizerunku danej osoby. Mowa parezjastyczna stosowana jest w terapii pourazowej, np. jako reakcja na szok związany z powzięciem informacji o kandydaturze na wysokie stanowisko osoby, której przychylności parezjasta nie zdołał sobie zaskarbić. Notabene, przesłanką może być wysoki indeks Hirscha osiągany przez cytowanie własnych artykułów w kolejnych własnych artykułach.