Galeria: Historia kamienicy przy ul. 3 Maja 22 w Lublinie

Drzwi

Pewnie dużo osób, jeśli podniesie wzrok znad tego tekstu i popatrzy na półki z książkami, to je zobaczy. Albo pamięta z domu rodziców, albo dziadków. Stoją równo, okładka przy okładce, tom przy tomie, jak wojsko. Zajmują ponad pół metra półki. Trzynaście tomów Wielkiej Powszechnej Encyklopedii PWN. 82 tysiące haseł, przy których pracowało 1000 autorów. Internet i Google razem wzięte kilku powojennych pokoleń Polaków.

Tom pierwszy, hasła A-Ble wydrukowano w czerwcu 1962 roku. Na jednej z początkowych stron wymienieni są członkowie komitetu redakcyjnego, drugie nazwisko na liście Adam Bromberg, dyrektor PWN.

Ostatni, 13 tom, czyli suplement, ukazał się w 1970 roku. W tym samym roku Bromberg emigrował z rodziną do Szwecji. Encyklopedię, której pierwszy nakład trafił do 133 tysięcy subskrybentów, wspominał jako największy sukces swojego życia, choć drogo kazano mu za niego zapłacić. Aresztowaniem, wiezieniem i wygnaniem.

W Szwecji w 1975 roku powstało Brombergs Bokforlag. Wydawnictwo w mieszkaniu założyli Adam z córką Doroteą. W jednym z wywiadów Dorotea Bromberg opowiadała, jak jesienią 1978 roku mieli wydać szwedzkie tłumaczenie „Sztukmistrza z Lublina”. Po spotkaniu z księgarzami była szczęśliwa, bo miała zamówienie na 750 egzemplarzy, co pozwalało na nakład 3 tysięcy. A wtedy Akademia Szwedzka ogłosiła, że Izaak Bashevis Singer dostał Nobla. Sprzedali 150 tysięcy egzemplarzy. Podobnie było z Czesławem Miłoszem. Octavio Paz czy J.M. Coetzee też najpierw podpisywali umowę z Brombergs Bokforlag, a potem dostawali noblowską nagrodę.

Adam Bromberg wspominał, że Singer po Noblu odwiedzał ich co rok. Zawsze z maszyną do pisania. Wypytywał o Lublin.