Galeria: Festiwal KODY 2018 - artyści

GYÖRGY LIGETI

György Ligeti, (ur. 28 maja 1923 r. w miejscowości Diciosânmartin, obecnie: Târnăveni, w Rumunii - zmarł 12 czerwca 2006 roku w Wiedniu), czołowy kompozytor reprezentujący muzyczną awangardę, zajmujący się głównie manipulowaniem falami dźwiękowymi i kolorystyką brzmienia.

Ligeti, syn bratanka znakomitego węgierskiego skrzypka Leopolda Auer'a, studiował a następnie był nauczycielem muzyki do wybuchu powstania węgierskiego w roku 1956, przed którym udało mu się zbiec do Wiednia; po pewnym czasie otrzymał obywatelstwo austriackie. W Wiedniu poznał kompozytorów muzycznej awangardy, między innymi Karlheinza Stockhausena i związał się ośrodkami nowej muzyki, takimi jak Kolonia i Darmstad, Sztokholm i Wiedeń, gdzie komponował muzykę elektroniczną (np.  Artikulation, 1958) oraz muzykę instrumentalną i wokalną. Na początku lat 60-tych XX wieku wzbudził sensację utworami Future of Music—A Collective Composition (1961) oraz Poéme symphonique (1962). W pierwszym utworze kompozytor obserwuje widownię oraz jej reakcje ze sceny; drugi utwór został skomponowany na 100 metronomów obsługiwanych przez 10 wykonawców.

W większości utworów komponowanych od końca lat 50-tych Ligeti prezentuje radykalnie nowe podejście do kompozycji. Nie zawsze można rozróżnić określone interwały muzyczne, rytm oraz poszczególne harmonie, jednak znakomicie wszystkie współgrają w mnogości zdarzeń dźwiękowych tworząc muzykę z jednej strony pełną spokoju, gwałtownie przeplatającym się z cierpieniem. Taki efekt kompozytor uzyskał np. w utworach Atmosphères (1961) na orkiestrę, Requiem (1963–65) na sopran i mezzosopran solo, dwa chóry i orkiestrę oraz Lux Aeterna (1966) na chór. Te trzy utwory zostały później wykorzystane przez Stanley’a Kubricka w jego filmie 2001: Odyseja kosmiczna (1968), przez co Ligeti zyskał szerszą publiczność. Jego muzyka pojawiła się w kolejnych filmach, w tym w kilku w reżyserii Kubricka. W utworach Aventures (1962) i Nouvelles Aventures (1962–65), Ligeti próbuje zacierać różnice pomiędzy dźwiękami instrumentów i głosu ludzkiego. W tych dziełach śpiewacy w zasadzie nie śpiewają w tradycyjnym znaczeniu tego słowa.

W jego Koncercie wiolonczelowym (1966), tradycyjny kontrast pomiędzy solistą a orkiestrą jest zredukowany do minimum głównie poprzez bardzo długie frazy muzyczne i powolne zmiany w budowie kompozycji, realizowane w bardzo innowacyjny sposób. Inne utwory Ligetiego to Clocks and Clouds (1972–73) na chór żeński i orkiestrę, San Francisco Polyphony (1973–74) na orkiestrę symfoniczną, Piano Concerto (1985–88) i Hamburg Concerto (1999) na waltornię. Ligeti napisał również 18 etiud fortepianowych (1985–2001) oraz operę Le Grande Macabre (1978, poprawioną w roku 1997).  Kompozytor był laureatem wielu nagród, w tym państwowej nagrody Grand Austrian State Prize w dziedzinie muzyki (1990), nagrody Praemium Imperiale w dziedzinie muzyki przyznawanej przez Japońskie Stowarzyszenie Artystów oraz nagrody im. Theodora W. Adorno przyznawaną przez władze miasta Frankfurt za wybitne osiągnięcia w dziedzinie muzyki (2003).

SOFIA GUBAJDULINA

Sofja Gubaidulina urodziła się w 1931 roku w Czystopolu na terenie Tatarskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Po ukończeniu studiów w Konserwatorium Kazańskim (fortepian i kompozycja), studiowała kompozycję u Nikołaja Peiko w Konserwatorium Moskiewskim, a następnie ukończyła aspiranturę u Wissariona Szebalina. W roku 1992 opuściła Moskwę i zamieszkała na stałe w Niemczech.

Zainteresowania kompozycyjne Gubaiduliny zostały rozbudzone badaniami dotykowymi oraz improwizacją na rzadkich instrumentach ludowych i rytualnych - rosyjskich, kaukaskich i azjatyckich, zgromadzonych przez zespół Astrea, którego była współzałożycielką; rozwijała je dzięki szybkiemu przyswajaniu i dostosowaniu do własnych potrzeb współczesnych technik wykonawczych stosowanych na Zachodzie oraz dzięki głębokiej wierze w mistyczne właściwości muzyki.

Twórczość Gubaiduliny obejmuje m.in. utwory symfoniczne i chóralne, dwa koncerty wiolonczelowe, koncert na altówkę, cztery Kwartety smyczkowe, Trio smyczkowe, utwory na zespół perkusyjny i wiele dzieł na niestandardowe instrumenty i ich nieszablonowe połączenia. W swoich utworach często poszukuje oryginalnych technik produkcji dźwięku.

Od 1985 roku, kiedy po raz pierwszy zezwolono jej wyjechać na Zachód, renoma Gubaiduliny w świecie muzyki współczesnej zaczęła rosnąć w zawrotnym tempie. Przyjmuje prestiżowe zlecenia od festiwali w Berlinie, Helsinkach i Holandii, Biblioteki Kongresu, Chicago Symphony Orchestra, Filharmonii Nowojorskiej oraz wielu innych organizacji i zespołów. Wielkim triumfem była premiera w 2002 roku jej monumentalnego dwuczęściowego cyklu Pasja i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa według św. Jana, zleconych odpowiednio przez International Bachakademie Stuttgart i Norddeutschen Rundfunk, Hamburg.

Gubaidulina po raz pierwszy odwiedziła Amerykę Północną w 1987 roku jako gość festiwalu „Celebration Sound” w Louisville. Wybitna kompozytorka wielokrotnie powracała na ten kontynent zapraszana przez festiwale takie jak „Making Music Together” w Bostonie (1988), „New Music” w Vancouver (1991), Tanglewood (1997), Marlboro (2016)

W styczniu 2007 r. Gubaidulina była pierwszą kompozytorką, która została wyróżniona przez BBC podczas dorocznego „weekendu kompozytorskiego” w Londynie.

Gubaidulina jest członkiem Akademie der Künste w Berlinie, Royal Music Academy w Sztokholmie i Accademia Nazionale di Santa Cecila w Rzymie. Otrzymała nagrodę Prix de Monaco (1987), Premio Franco Abbiato (1991), Heidelberger Künstlerinnenpreis (1991), Państwową Nagrodę Federacji Rosyjskiej (1992) i SpohrPreis (1995). Ostatnie nagrody to prestiżowa nagroda Praemium Imperiale w Japonii (1998), Nagroda Sonninga w Danii (1999), Nagroda Polar Music w Szwecji (2002), Living Composer Prize podczas Cannes Classical Awards (2003), Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2009), „Złoty Lew” Biennale w Wenecji za całokształt pracy twórczej (2013) oraz Prix de l'Académie Royale de Belgique (2014). W 2005 roku, została wybrana na zagranicznego honorowego członka American Academy of Arts and Letters. Jest laureatką doktoratów honoris causa Uniwersytetu Yale (2009) i University of Chicago (2011).

Jej muzyka jest wydawana na ogromnej ilości albumów, a Gubaidulina została dwukrotnie uhonorowana prestiżową Międzynarodową Nagrodą Fonograficzną im. Kusewickiego (KIRA). Najważniejsze utwory ukazały się nakładem wytwórni muzycznych takich jak DG, Chandos, Philips, Sony Classical, BIS, Berlin Classics i Naxos.

ARVO PÄRT

Estoński kompozytor muzyki chóralnej i instrumentalnej. Początkowo komponował w stylu neoklasycystycznym, następnie eksperymentował z awangardą. Po okresie przerwy, pod koniec lat 70-tych XX wieku stworzył oryginalny styl „tintinnabuli”, którego nazwa pochodzi od podobieństwa muzyki do grających dzwonków. Jego muzyka jest częściowo inspirowana chorałem gregoriańskim.

Dziś Arvo Pärt jest najbardziej znany ze swoich dzieł chóralnych, które zaczął pisać w latach 80., po emigracji z byłego Związku Radzieckiego do Niemiec. Wcześniej w latach 70. napisał znamienite dzieła takie jak Fratres, Cantus in memoriam Benjamin Britten i Tabula Rasa. W 1978 roku Pärt skomponował utwór Spiegel im Spiegel (Mirror in Mirror).

Twórczość Arvo Pärta generalnie dzieli się na dwa okresy. Jego wczesne kompozycje powstały w neoklasycystycznym nurcie Szostakowicza, Prokofiewa i Bartóka. Następnie eksperymentował z awangardą i agresywnymi dysonansami, które przyniosły mu uznanie na zachodzie. Znużony rygoryzmem uprawianego stylu, rozpoczął pracę nad kompozycjami kolażowymi, w których pojawia się struktura dwunastotonowa i elementy serializmu Schönberga. To jednak nie tylko wywołało gniew rządu radzieckiego, ale także okazało się twórczym ślepym zaułkiem. Kiedy wczesne prace zostały zakazane przez sowieckich cenzorów, Pärt wkroczył do „okresu milczenia”, podczas którego studiował muzykę chóralną XIV-XVI wieku.

Później kompozytor poddał się wpływowi wczesnej europejskiej polifonii; zanurzając się w muzyce dawnej, ponownie badał korzenie muzyki zachodniej. Następnie studiował chorał gregoriański i pojawienie się polifonii w renesansie. W ciągu tych lat nie powstał prawie żaden utwór (jednym z nielicznych jest Trzecia symfonia). Muzyka, która zaczęła się pojawiać po tym okresie, była już diametralnie inna.

Dzieła Arvo Pärta zaczęły nawiązywać do hezychii (z gr. uciszenie). Sam kompozytor swój styl opisywał jako tintinnabuli, którego nazwa powstała przez podobieństwo sekwencji muzycznej do grających dzwonków. Muzyka charakteryzowała się prostymi harmoniami, często pojedynczymi nieozdobionymi nutami lub akordami triady. Prace tintinnabuli były rytmicznie proste, z ledwo zmienionym tempem. Najprostsze formy muzyczne i skromne instrumentarium tworzą muzykę pełną pokory, a zarazem czystą i szlachetną.

Twórczość ta oparta była na redukcjonizmie mającym na celu stworzenie atmosfery kontemplacji właściwej dla tekstów, którymi posługiwał się kompozytor, czyli należącymi do religii i liturgii rzymskokatolickiej. Jak sam kompozytor mówi, muzyka ta ma więcej wspólnego z wielowiekową tradycją chorału gregoriańskiego i polifonii renesansowej, niż z twórczością minimalistów amerykańskich. Wielkoformatowe prace inspirowane religijnymi tekstami to Pasja św. Jana, Te Deum i Litania. Chóralne dzieła z tego okresu to Magnificat i The Beatitudes.

Pärt został laureatem m.in. Wielkiej Nagrody Kulturalnej Stowarzyszenia Estońskiego w Sztokholmie, Nagrody im. Herdera przyznawanej przez Uniwersytet Wiedeński, a także prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.

W roku 2009 wydana została płyta „In Principio”, zawierająca kompozycje napisane w latach 1989-2005. Jedna z nich, Cecilia, Vergine Romana, została pierwszy raz zaprezentowana w Turynie z okazji igrzysk olimpijskich w 2006 roku.

W 2016 roku otrzymał medal Per artem ad Deum przyznawany przez Papieską Radę ds. Kultury.

Najnowszym wydawnictwem Pärta jest album „Adam's Lament” (ECM, 2012).

KARLHEINZ STOCKHAUSEN

Obok Pierre'a Bouleza jeden z liderów powojennej awangardy muzycznej. Od końca lat 60. czołową funkcję pełniła w jego twórczości tzw. technika formułowa, przypominająca nieco wagnerowskie motywy przewodnie.

Od dziecka wykazywał niezwykły talent muzyczny. W wieku 8 lat dawał już recitale fortepianowe i pisał swoje pierwsze utwory.  W 1947 r. wstąpił do konserwatorium w Kolonii, gdzie studiował grę na fortepianie, teorię muzyki i kompozycję. Odbył też studia uniwersyteckie w zakresie muzykologii, filozofii, germanistyki, fonetyki. Po zapoznaniu się z muzyką Beli Bartóka i Igora Strawińskiego przekierował swoje uprzednie zainteresowania literackie na muzykę i poświęcił się jej całkowicie. W 1951 r. na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt poznał belgijskiego kompozytora Karela Goeyvaertsa, który zapoznał go z muzyką Antona Weberna, teoriami Oliviera Messiaena i własnymi, ultraradykalnymi kompozycjami. Inspiracje te zaowocowały w pierwszym ważnym dziełem Stockhausena — Kreuzspiel na fortepian, obój, klarnet basowy i perkusję (1951 r.).

W 1952 r. pojechał do Paryża, by studiować u Messiaena. Tam rozpoczął pierwsze eksperymenty z muzyką elektroakustyczną. W 1956 r. powstało Gesang der Jünglinge — pierwsze w historii dzieło, które łączy nagrania realnie istniejących dźwięków — w tym przypadku śpiewu chłopców — z ich późniejszą, elektroniczną obróbką. Premiera tego dzieła była jednocześnie triumfem i skandalem porównywanym do wydarzeń towarzyszących premierze Święta wiosny Igora Strawińskiego.

Pisał też innowacyjne utwory instrumentalne. Pod koniec dekady zaprezentował w Kontakte (lata 1959-60) ideę formy momentowej, która odnosi się do percepcyjnej koncentracji nie na następstwie muzycznych zdarzeń, ale na określonym „teraz”. Od 1961 r. rozwijał możliwości tzw. live electronics, czyli swoistego połączenia muzyki na taśmę z wykonywaną na żywo przez instrumentalistów (np. Mikrophonie I i II z lat 1964-1965, z dźwiękami tam-tamów przetwarzanymi podczas wykonania). Pomysły Stockhausena miały silny oddźwięk, nie tylko w kręgu specjalistów od muzyki współczesnej. W 1967 r. jego twarz pojawiła się na albumie Beatlesów Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, co potwierdziło jego pozycję jako najsłynniejszego w świecie współczesnego kompozytora.

Druga połowa lat 60. to w twórczości Stockhausena okres muzyki intuitywnej, kiedy w 1968 r. powstały m.in. Aus den sieben Tagen i Stimmung. W tym ostatnim utworze przeznaczonym na 6 śpiewaków wyposażonych w mikrofonowe przetworniki ważne jest samo kreowanie dzieła, wzajemne „dostrojenie się” do siebie wykonawców, wspólna muzyczna medytacja, której źródłem jest filozofia i kultury muzyczne Wschodu. W latach 70. Stockhausen rozwijał nowe techniki instrumentalne, a przede wszystkim przedstawił ideę kompozycji formułowej (np. w Mantrze z 1970 r. i Inori  z 1972 r.). Formuła taka jest czymś w rodzaju odkrycia na nowo melodii, która nie jest jednak po prostu następstwem nut, ale strukturą służącą do kształtowania muzycznej formy.

W 1977 r. rozpoczął pracę nad opartym na formułach wielkim cyklem oper pt. Licht, opowiadającym o walce między reprezentującymi ludzkość Michałem i Ewą a Lucyferem — obrazem diabła. Cykl ten powiązany jest z biografią kompozytora, łączy ze sobą różne wątki religijne, od chrześcijaństwa po buddyzm, i tworzy współczesny, globalny mit, odwołując się — do tego, co boskie poprzez światło, poprzez świat widzialny, poprzez oczy — jak mówił kompozytor.

W 2005 r. rozpoczął pracę nad kolejnym wielkim cyklem — Klang, tym razem opartym na godzinach dnia. Zanim niespodziewanie zmarł na atak serca w roku 2007, udało mu się napisać 21 dzieł powiązanych z wątkami kosmologicznymi — odwołaniem do tego, co niewidzialne, poprzez uszy, akustyczne wibracje, boskie brzmienie.

Za swoje dokonania został doceniony jeszcze za życia, otrzymując liczne wyróżnienia, nagrody, honorowe doktoraty, łącznie z Polar Music Prize w 2001 r. W laudacji napisano: — za karierę kompozytorską charakteryzującą się nieskazitelną integralnością i nieustanną kreatywnością, za czołową pozycję w osiągnięciach muzycznych ostatnich 50 lat.

dr hab. Iwona Lindstedt

TERRENCE MITCHELL / TERRY RILEY

Urodzony 24 czerwca 1935 roku. Amerykański kompozytor i muzyk związany ze szkołą Western classical music, której był pionierem. Na jego twórczość duży wpływ miały zarówno jazz, jak i muzyka klasyczna. Wykorzystuje także innowacyjne techniki taśmowe i systemy opóźnień. Najbardziej znany jest z takich utworów, jak kompozycja z 1964 roku In C i album z 1969 roku Rainbow in Curved Air. Oba uważane za punkty orientacyjne muzyki minimalistycznej.

ZYGMUNT KRAUZE

Kompozytor i pianista, urodzony 19 września 1938 roku w Warszawie. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Marii Wiłkomirskiej (dyplom w 1962) i kompozycję u Kazimierza Sikorskiego (dyplom w 1964). Edukację muzyczną uzupełniał w Paryżu jako stypendysta Rządu Francuskiego, studiując w latach 1966-67 kompozycję pod kierunkiem Nadii Boulanger. Od 1963 koncertuje jako pianista w Europie i Stanach Zjednoczonych, przeważnie z repertuarem współczesnym. W 1967 założył w Warszawie zespół "Warsztat Muzyczny", specjalizujący się w wykonawstwie najnowszej muzyki. W skład grupy wchodziło czterech instrumentalistów: klarnecista - Czesław Pałkowski, puzonista - Edward Borowiak, wiolonczelista - Witold Gałązka i pianista - Zygmunt Krauze. Zespół występował do 1988, dając w sumie ok. 300 koncertów. Specjalnie dla Warsztatu Muzycznego, powstało ponad 100 utworów kompozytorów polskich i zagranicznych. Jest laureatem wielu nagród, m.in. w 1957 otrzymał I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Współczesnej Muzyki Fortepianowej w Łodzi, w 1965 - II nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich (za Kwartet smyczkowy nr 1; - 1965), w 1966 - I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Gaudeamus dla Wykonawców Muzyki Współczesnej w Utrechcie. Ponadto został uhonorowany m.in.: w 1975 - Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 1984 -tytułem Chevalier dans Ordre des Arts et des Lettres, przyznanym przez Rząd Francuski, w 1988 - Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich, w 1989 - Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki, w 1994 -Złotym Medalem Chopina, przyznanym przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w 2004 - Złotym Krzyżem Zasługi, w 2005 - doroczną Nagrodą Ministra Kultury oraz Nagrodą Dziedzictwa Ludzkości; przyznawaną przez UNESCO, w 2007 - najwyższym wyróżnieniem od Prezydenta Francji - Officier de la Legion Honeur.

MATTHIAS KRANEBITTER

Matthias Kranebitter urodził się w 1980 roku w Wiedniu. Studiował kompozycję w dziedzinie muzyki elektroakustycznej, filmu i mediów oraz fortepian w Wiedniu, Amsterdamie i Grazu. W jego muzyce przewijają się wątki charakterystyczne dla współczesnego społeczeństwa informacyjnego; ma tu miejsce gęste nagromadzenie oraz mieszanka krzykliwych i drażniących dźwięków towarzyszących człowiekowi w codziennym życiu, przechodzących w błyskającą kolorami i niezwykle niejednorodną lawinę dźwięków; to komiczne i groteskowe zniekształcenie zbanalizowanych gestów muzycznych z nutą ironicznych dwuznaczności, dążące do osiągnięcia uwolnionej od skojarzeń kulturowych Art brut w muzyce.

Jego utwory były wielokrotnie nagradzane, m.in. I nagrodą Project Young Composers Gaudeamus Music Week Amsterdam (2009), Impuls Composition Competition Graz (2013), Publicity Prize of the SKE Austro Mechana (2013), Förderungspreis of the City of Vienna (2014).

Jest założycielem zespołów Black Page Orchestra oraz pomysłodawcą UNSAFE+SOUNDS FESTIVAL - antydyscyplinarnego festiwalu Mediów, Sztuki i Muzyki w Wiedniu. W roku 2015 otrzymał stypendium Junge Akademie i wyjechał do Berlina na zaproszenie Akademie der Künste.

www.matthiaskranebitter.com

Tytuł “nihilistic studies” (studia nihilizmu) jest zaprzeczeniem z konkretnym rozmysłem. Choć forma studium sugeruje badania o charakterze naukowym, termin 'nihilizm' wskazuje na całkowicie odmienny kierunek: zerwanie z jakimikolwiek dogmatami, uwolnienie się od i negację jakichkolwiek zasad, a nawet zdrowego rozsądku.

JOANNA BAILIE

Joanna Bailie urodziła się w Londynie w 1973 roku, obecnie mieszka na stałe w Berlinie. Studiowała kompozycję pod kierunkiem Richarda Barretta oraz muzykę elektroniczną w Królewskim Konserwatorium w Hadze. W roku 1999 otrzymała stypendium naukowe z Columbia University. W chwili obecnej kończy pisanie pracy doktorskiej na londyńskim City University.

Jej kompozycje były wykonywane przez takie zespoły jak m.in. Musikfabrik, L'instant Donné, EXAUDI, Ensemble Mosaik, The Nieuw Ensemble, Apartment House, The London Sinfonietta, The BBC Scottish Symphony Orchestra, the SWR Vokalensemble czy the Ives Ensemble. Jej utwory znalazły się w programach takich festiwali jak Donaueschinger Musiktage, Venice Biennale, Huddersfield, SPOR Festival, Festival Reims Scènes d'Europe, Tuned City, Darmstadt, Borealis i Ultima w Norwegii oraz Transit w Belgii.

Jej ostatnie kompozycje obejmują utwory kameralne oraz instalacje, w których wykorzystuje nagrania terenowe w połączeniu z instrumentami akustycznymi. Interesują ją również wzajemne zależności pomiędzy dźwiękiem a obrazem, co widać w jej kompozycjach przeznaczonych do odbioru przy pomocy camera obscura, takich jak m.in. instalacja The place you can see and hear czy teatr muzyczny Analogue.

Wraz z kompozytorem Matthew Shlomowitz'em założyła i jest dyrektorem artystycznym zespołu Plus-Minus, w maju 2010 roku była kuratorem gościnnym SPOR Festival w Aarhus (Dania) a we wrześniu 2015 roku była kuratorką i producentem Cut and Splice Festival organizowanym przez trzeci program radia BBC (BBC Radio 3). Wykłada kompozycję w londyńskim City University, The Royal Academy of Music w Aarhus oraz prowadziła kursy podczas 47. Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt. W roku 2016 była gościem programu dla artystów rezydentów DAAD Artists-in-Berlin.

MICHEL VAN DER AA

Urodzony w 1970 roku w Holandii jest twórcą prawdziwie multidyscyplinarnym działającym w obszarze muzyki współczesnej. Swoją wyjątkową narracją łączy/splata kompozycję z reżyserią filmową i teatralną, oraz pisaniem scenariuszy. Klasyczne instrumenty muzyczne, głos, dźwięki elektroniczne, aktorzy, teatr i filmy wideo stanowią naturalne przedłużenie jego alfabetu muzycznego.

Zanim rozpoczął studia z zakresu kompozycji (pod kierunkiem Diderika Wagenaara, Giliusa van Bergeijk'a oraz Louisa Andriessen'a), ukończył inżynierię dźwięku w Królewskim Konserwatorium w Hadze. W roku 2002 rozszerzył swoje umiejętności o wiedzę z dziedziny reżyserii filmowej studiując w New York Film Academy, a w roku 2007 wziął udział w warsztatach organizowanych przez The Lincoln Centre odbywając intensywny kurs scenografii.

Jego muzyka jest wykonywana przez zespoły i orkiestry z całego świata, w tym między innymi przez musikFabrik, ICE, Tokyo Sinfonietta, Ensemble Modern, Freiburg Baroque Orchestra, Melbourne Symphony Orchestra, BBC Symphony Orchestra, Seattle Chamber Players, SWR orchestra Baden-Baden & Freiburg, zespół ASKO|Schoenberg, Amsterdam Sinfonietta, Phiharmonia Orchestra London and the Avanti! Chamber Orchestra.

Van der Aa zdobył uznanie dzięki swoim utworom multimedialnym przeznaczonym do wykonywania w teatrach i salach koncertowych (nie tylko jego dzieła operowe jak One, After Life czy The Book of Disquiet, ale również utwory jak np. Up-Close czy Transit na fortepian i projekcje wideo). Wyreżyserował wszystkie filmowe i teatralne elementy swoich utworów. Jego dzieła operowe wystawiono w kilkunastu krajach, a opery After Life i The Book of Disquiet są regularne wznawiane.

W 1999 roku Michel Van der Aa otrzymał prestiżową nagrodę International Gaudeamus Prize jako pierwszy kompozytor holenderski.

W roku 2010 artysta stworzył własny niezależny label multimedialny Disquiet Media, wydający jego własne utwory, natomiast w 2012 roku uruchomił własny kanał Disquiet TV będący wirtualną widownią, przed którą prezentuje wydarzenia z dziedziny muzyki współczesnej.

FILIP RATHÉ

Filip Rathé urodził się w 1966 r. Jest absolwentem Konserwatorium w Gandawie, gdzie ukończył fortepian i dyrygenturę. Studiował kompozycję u Lucien'a Goethals'a uzyskując tytuł magistra sztuki muzycznej na uniwersytecie w Gandawie. Wykłada muzykę współczesną w gandawskiej Akademii Sztuki. Od 1993 roku jest kierownikiem muzycznym zespołu SPECTRA, z którym dokonał premierowych wykonań ponad 200 utworów występując w większości krajów Europy, Ameryki Północnej i Południowej oraz w Australii. Występował gościnnie jako dyrygent z Chórem Radia Regionu Flandrii, Flanders Symphony Orchestra, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Brukselskiej oraz zespołami specjalizującymi się w wykonawstwie muzyki współczesnej (m.in. z Hermes-ensemble, Musiques Nouvelles). Jego kompozycje były wykonywane między innymi przez takie zespoły jak ASKO (Holandia), Kremerata Baltica (Litwa), Neue Vokalsolisten Stuttgart (Niemcy) czy Exaudi (Wielka Brytania).