Galeria: Wspominamy tych, którzy odeszli
strona 8 / 30
Stanisław Czekalski
Pana „Stasia” nikomu specjalnie przedstawiać nie było trzeba. Najczęściej można go było spotkać na stadionie przy ul. Leszczyńskiego. Przez wiele lat był pracownikiem Lublinianki, a także piłkarzem, kierownikiem, jednak głównie wielkim kibicem zespołu z Wieniawy.
Czekalski jeszcze w sierpniu 2018 roku zagrał w okręgowym Pucharze Polski. W barwach KS Lublin pojawił się na boisku w samej końcówce spotkania z POM Iskrą Piotrowice. Jego drużyna przegrała co prawda 1:3, ale rezerwowego bramkarza uznano najlepszym zawodnikiem meczu. A przy okazji został też pewnie najstarszym piłkarzem, który wystąpił w rozgrywkach Pucharu Polski.
W Lubliniance współpracował z wieloma różnymi trenerami. W tym gronie byli chociażby: Waldemar Wiater, Jarosław Góra, czy Modest Boguszewski. – Mało jest ludzi tak oddanych nie tylko jakiemuś klubowi, ale ogólnie piłce nożnej. Dla Lublinianki był gotów zrobić wszystko – powiedział Boguszewski.
Romuald Dylewski
Wybitny lubelski architekt i urbanista, autor unikatowych opracowań dotyczących ładu przestrzennego, projektant dzielnic i miast.
Dr Dylewski był urbanistą – praktykiem i teoretykiem o wielkim doświadczeniu i osiągnięciach w kraju i za granicą, w tym: współautorem planu dzielnicy Żerań w Warszawie, głównym projektant pierwszego po wojnie planu miasta Lublina (nagrodzonego I nagrodą państwową), planu zagospodarowania Lubelskiego Zagłębia Węglowego, planu rozwoju aglomeracji lubelskiej (1994-1997), a także generalnym projektantem planu rozwoju aglomeracji Bagdadu (Irak), planu Nowego Miasta Madina Al.-Asad oraz planu miasta Homs (Syria), miast regionu Trypolitanii (Libia), dzielnicy West Bethnal Green w Londynie (Wielka Brytania) i innych. Pracował jako konsultant Ministerstwa Planowania w Iraku oraz wykładowca planowania przestrzennego na uczelniach polskich i zagranicznych.
To także autor wielu prac naukowych i popularyzatorskich z dziedziny planowania miast i regionów. Laureat licznych nagród i odznaczeń m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999). Inwalida wojenny – wojskowy, w czasie wojny stracił prawą rękę. Głęboko zaangażowany w sprawy rozwoju przestrzennego Lublina i regionu lubelskiego.
brat Piotr Hejno
Pochodzący z Lublina zakonnik chciał zostać misjonarzem i wyjechać do Gabonu. Do wyjazdu do Afryki przygotowywał się we Francji, gdzie doszło do tragedii – zginął w Alpach, w ostatnim dniu rekolekcji, na które przyjechał do klasztoru w Chartreuse de Curriere. Miał zaledwie 35 lat.
Brat Piotr Hejno przeżył w zakonie 15 lat, w tym 7 w kapłaństwie. Był sekretarzem misyjnym. Pracował w Ośrodku Apostolstwa Trzeźwości w Zakroczymiu, później w Krynicy Morskiej i Bydgoszczy.
