Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Agnieszka Wójcińska \"Reporterzy bez fikcji. Rozmowy z polskimi reporterami”, Wydawnictwo Czarne, Wo
17 reporterów, 17 różnych sposobów pracy, 17 portretów najlepszych polskich reportażystów. Obowiązkowa lektura nie tylko dla tych, którzy piszą, lub planują to robić.
Autorka sama jest dziennikarką. Nad książką pracowała trzy lata. Swoich rozmówców pytała o styl pracy, sposób szukania tematu i bohaterów. Ale "Reporterzy bez fikcji” to nie tylko zbiór przepisów "jak napisać dobry reportaż”. To także portrety rożnych dziennikarskich osobowości, ludzi którzy na stałe zapisali w historii polskiego reportażu prasowego.
Rozmówcy Agnieszki Wójcickiej zdradzają jak wygląda warsztat ich pracy ( Angelika Kuźniak: "Nie piszę ciągiem. W komputerze mam pootwierane ileś plików z różnymi fragmentami., takimi klockami, które na końcu układam”. Jacek Hugo-Bader: "Ja wszystko nagrywam. Nie potrafię rozmawiać z człowiekiem i notować. Nie przeprowadzam wywiadów. To są normalne rozmowy, coś, co płynie w obie strony”)
Opowiadają o budowaniu relacji reporter – bohater (Irena Morawska: "Jednym stwierdzeniem, gestem możemy spowodować, że bohater rozsypie się od wewnątrz i stracimy go”, Wojciech Tochman: "Ja często wychodzę z roli reportera. Ludzie widzą wtedy, że nie tylko o tekst mi chodzi, ale o bycie z nimi.”, ).
Mówią też o trudach zawodu (Barbara Pietkiewicz: "Jeśli przede mną na miejsce trafili dziennikarze z telewizji albo z "Faktu”, to sprawa jest spalona. Ludzie są tak zniechęceni ich tupetem, bezczelnością , że mam podwójnie ciężką pracę”).
Choć każdy z nich ma swój własny styl pracy to są pytania, które zadają sobie wszyscy. To pytania o granice, które wolno (nie wolno?) reportażyście przekraczać. O to, czy autor powinien pomagać tym, o których pisze? Czy ma prawo okazywać emocje? Ilu reporterów, tyle odpowiedzi.
Rozmówcy Agnieszki Wójcickiej zdradzają jak wygląda warsztat ich pracy ( Angelika Kuźniak: "Nie piszę ciągiem. W komputerze mam pootwierane ileś plików z różnymi fragmentami., takimi klockami, które na końcu układam”. Jacek Hugo-Bader: "Ja wszystko nagrywam. Nie potrafię rozmawiać z człowiekiem i notować. Nie przeprowadzam wywiadów. To są normalne rozmowy, coś, co płynie w obie strony”)
Opowiadają o budowaniu relacji reporter – bohater (Irena Morawska: "Jednym stwierdzeniem, gestem możemy spowodować, że bohater rozsypie się od wewnątrz i stracimy go”, Wojciech Tochman: "Ja często wychodzę z roli reportera. Ludzie widzą wtedy, że nie tylko o tekst mi chodzi, ale o bycie z nimi.”, ).
Mówią też o trudach zawodu (Barbara Pietkiewicz: "Jeśli przede mną na miejsce trafili dziennikarze z telewizji albo z "Faktu”, to sprawa jest spalona. Ludzie są tak zniechęceni ich tupetem, bezczelnością , że mam podwójnie ciężką pracę”).
Choć każdy z nich ma swój własny styl pracy to są pytania, które zadają sobie wszyscy. To pytania o granice, które wolno (nie wolno?) reportażyście przekraczać. O to, czy autor powinien pomagać tym, o których pisze? Czy ma prawo okazywać emocje? Ilu reporterów, tyle odpowiedzi.
