Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Grzegorz Cydzik, \"Ułani, ułani. Wspomnienia, gawędy, opowieści” (Instytut Wydawniczy Tetragon)
Niezwykłego sentymentu do ułanów nie wypleniły lata powojennej propagandy. Teraz znów obserwujemy niezwykły wzrost popularności tej formacji, znów konne szwadrony, które biorą tylko udział w różnych uroczystościach, cieszą się wielkim aplauzem.
Książka wspomnieniowa Grzegorza Cydzika trafia na podatny grunt. To jest wznowienie pierwszego wydania uzupełnione o te fragmenty, które wycięła peerelowska cenzura.
Służba, życie towarzyskie kadry oficerskiej, czas wolny, sport i zabawa, kampania wrześniowa, powojenne losy – jednym słowem – życie ułana.
Autor, oficer 13. pułku ułanów wileńskich, opisuje służbę w kawalerii jako wielką przygodę realizowaną z pasją i humorem. Wśród poruszanych tematów jest życie towarzyskie kadry oficerskiej, stosunki międzyludzkie i czas wolny spędzany w Wilnie.
Z jego wspomnień dowiadujemy się zarówno o samej formacji, o barwnym, codziennym życiu ułana, a także o trudach i rozrywkach, o ciekawostkach i obowiązkach, również o historii.
"W 1933 roku ukazał się rozkaz ministra spraw wojskowych powołujący do życia szwadron ułanów tatarskich w ramach 13. pułku ułanów wileńskich. … mieli na proporczykach mundurów i płaszczy pozłacane, metalowe półksiężyce z gwiazdą. Oprócz proporczyków na lance społeczność tatarska ufundowała swojemu szwadronowi buńczuk, podobno wykonany na wzór używanych ongiś przez chorągwie tatarskie w służbie Rzeczypospolitej. Buńczuk miał duży, bardzo okazały, pozłacany grot. Poniżej grotu umieszczono trzy stopniowo zwiększające się krążki z dzwoneczkami, każdy w innej tonacji. Przy potrząsaniu buńczukiem dzwoneczki dawały ładny akord. Do grotu były przymocowane frędzle symbolizujące dwa ogony końskie: jeden biało-czerwony drugi zielony – mahometański”.
Obok takich interesujących informacji są wspomnienia z kampanii wrześniowej, a także obszerny wywiad z córkami Grzegorza Cydzika.
To książka nie tylko dla tych, którzy interesują się historią wojskowości. To książka o ważnym rozdziale życia międzywojennej Rzeczpospolitej. Warto przeczytać.
Zapowiedzi wydarzeń z regionu znajdziesz na strefaimprez.pl
Służba, życie towarzyskie kadry oficerskiej, czas wolny, sport i zabawa, kampania wrześniowa, powojenne losy – jednym słowem – życie ułana.
Autor, oficer 13. pułku ułanów wileńskich, opisuje służbę w kawalerii jako wielką przygodę realizowaną z pasją i humorem. Wśród poruszanych tematów jest życie towarzyskie kadry oficerskiej, stosunki międzyludzkie i czas wolny spędzany w Wilnie.
Z jego wspomnień dowiadujemy się zarówno o samej formacji, o barwnym, codziennym życiu ułana, a także o trudach i rozrywkach, o ciekawostkach i obowiązkach, również o historii.
"W 1933 roku ukazał się rozkaz ministra spraw wojskowych powołujący do życia szwadron ułanów tatarskich w ramach 13. pułku ułanów wileńskich. … mieli na proporczykach mundurów i płaszczy pozłacane, metalowe półksiężyce z gwiazdą. Oprócz proporczyków na lance społeczność tatarska ufundowała swojemu szwadronowi buńczuk, podobno wykonany na wzór używanych ongiś przez chorągwie tatarskie w służbie Rzeczypospolitej. Buńczuk miał duży, bardzo okazały, pozłacany grot. Poniżej grotu umieszczono trzy stopniowo zwiększające się krążki z dzwoneczkami, każdy w innej tonacji. Przy potrząsaniu buńczukiem dzwoneczki dawały ładny akord. Do grotu były przymocowane frędzle symbolizujące dwa ogony końskie: jeden biało-czerwony drugi zielony – mahometański”.
Obok takich interesujących informacji są wspomnienia z kampanii wrześniowej, a także obszerny wywiad z córkami Grzegorza Cydzika.
To książka nie tylko dla tych, którzy interesują się historią wojskowości. To książka o ważnym rozdziale życia międzywojennej Rzeczpospolitej. Warto przeczytać.
Zapowiedzi wydarzeń z regionu znajdziesz na strefaimprez.pl
