Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Hans Rosenfeldt, Michael Hjorth \"Ciemne sekrety\". Wyd. Czarna Owca
Od pierwszej strony "Ciemnych sekretów” wchodzimy w coraz bardziej pokręcony labirynt ludzkich słabości, nałogów, kompleksów i tajemnic. Zaglądamy w najciemniejsze zaułki ludzkiej natury.
A wszystko za sprawą szesnastoletniego Rogera Erikssona, ucznia elitarnej szkoły, który zostaje zamordowany, a jego ciało porzucone w lesie.
Kim jest Roger? Kim jest jego matka? Dziewczyna? Ojciec? Nauczycielka? Przyjaciel? W tej książce każdy coś przed kimś ukrywa i nikt nie jest tym, kim wydaje się, że jest. W tym przypadku znakomicie sprawdza się zasada: Im dalej, tym ciemniej. Gdy wydaje się, że jesteśmy blisko rozwiązania choć jednej zagadki, pojawiają się następne i zamiast odpowiedzi, mamy kolejne pytania.
Ale największym atutem "Ciemnych sekretów”, obok wciągającej intrygi, są znakomicie nakreślone postaci bohaterów. Nawet, jeśli nie budzą naszej sympatii, jak w przypadku policyjnego psychologa Sebastiana Bergmana, to na tyle skutecznie irytują, by poświęcić im swoją uwagę. W tej książce nikt zresztą nie jest doskonały. Nikt nie jest jednoznaczny. I każdy ma coś do ukrycia. Lawina, którą uruchamia policyjne śledztwo zostawia po sobie same zgliszcza. Wszystkie brudy wychodzą na jaw.
Ofiar, poza Rogerem, jest znacznie więcej.
Kim jest Roger? Kim jest jego matka? Dziewczyna? Ojciec? Nauczycielka? Przyjaciel? W tej książce każdy coś przed kimś ukrywa i nikt nie jest tym, kim wydaje się, że jest. W tym przypadku znakomicie sprawdza się zasada: Im dalej, tym ciemniej. Gdy wydaje się, że jesteśmy blisko rozwiązania choć jednej zagadki, pojawiają się następne i zamiast odpowiedzi, mamy kolejne pytania.
Ale największym atutem "Ciemnych sekretów”, obok wciągającej intrygi, są znakomicie nakreślone postaci bohaterów. Nawet, jeśli nie budzą naszej sympatii, jak w przypadku policyjnego psychologa Sebastiana Bergmana, to na tyle skutecznie irytują, by poświęcić im swoją uwagę. W tej książce nikt zresztą nie jest doskonały. Nikt nie jest jednoznaczny. I każdy ma coś do ukrycia. Lawina, którą uruchamia policyjne śledztwo zostawia po sobie same zgliszcza. Wszystkie brudy wychodzą na jaw.
Ofiar, poza Rogerem, jest znacznie więcej.
