Carlos Ruiz Zafón, „Marina”

Niezwykły piewca Barcelony, twórca, który swoją prozę potrafił natchnąć magią, tajemnicą miejsca i wydarzeń znów proponuje metafizyczną, fascynującą podróż. Jego powieści podbiły miliony czytelników, a przecież nie wychodzi on z Barcelony, miasta niezwykłego w którym tak wiele zdarzyć się może. Wciąż czytelników prowadzi jej ulicami.

Carols Ruiz Zafón znów zabiera nas tam właśnie, gdzie tyle tajemniczych miejsc i wydarzeń. Tym razem rzecz dzieje się niespełna trzydzieści lat temu. Sam Zafón pisze: „Marina przypuszczalnie jest najtrudniejszą do sklasyfikowania, najbardziej nieokreśloną ze wszystkich powieści, jakie dotychczas napisałem i być może najbardziej z nich osobistą”.

Óskar Drai wyszedł z internatu i przepadł bez wieści. Znaleziony przez policjanta wraca do szkoły. Mówi: „...przez cztery tygodnie nauczyciele i szkolni psychologowie dręczyli mnie bym ujawnił im swój sekret. Kłamałem i wyznawałem to, co każdy z nich chciał usłyszeć lub mógł zaakceptować. Z czasem wszyscy zaczęli udawać, choć nie bez trudu, że zapomnieli o epizodzie. poszedłem w ich ślady...”

A zaszły wydarzenia niezwykłe. Óskara zawsze fascynowały podupadłe, opuszczone pałace, jakie otaczały jego internat. Pewnego razu spotyka wśród nich Marinę, zagadkową, fascynującą przyjaciółkę. Obydwoje zaczynają śledzić pewną damę w czerni, która każdego miesiąca odwiedza bezimienny grób na barcelońskim cmentarzu.

Óskar i Marina odkrywają mroczną tajemnicę, która przerasta ich, nadaje dramatyczny przebieg nieuchronnie zbliżającym się wydarzeniom zatrważającym, takim które doprawdy niełatwo wyrzucić z pamięci. Po tym nic już nie jest spokojem i łagodnością. I tak uroda Barcelony staje się mroczną scenerią intrygującego thrillera.