Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Evelyn Waugh, \"Daleko stąd. Podróż afrykańska\", Świat Książki
To czyta się znakomicie, choć rzecz dotyczy epoki minionej. Autor zmarł w 1966 roku, w czasie, gdy pisał te reportaże świat jeszcze nie miał pojęcia o kataklizmie II wojny światowej, a Afryka wyglądała zupełnie inaczej. Bo Afryka była kolonialna, a pan Evelyn Waugh Anglikiem. Czy to ma jakieś znaczenie? Kapitalne.
Gdy omawiał w towarzyskim gronie podróż, jaką miał odbyć na Daleki Wschód, jakoś tak zeszło na Abisynię i to, że właśnie ma tam być koronowany ras Teferi. Wszystkie opowieści o tej tajemniczej, pradawnej i egzotycznej Etiopii zogniskowały się w jedno pragnienie – pojechać tam i wziąć udział w tym wydarzeniu. Udało mu się załatwić dziennikarską akredytację i wsiadł na statek, którym miał dopłynąć Dżibuti, a stamtąd pojechać do Addis Abeby.
No i z właściwym sobie – jak się okaże w czytaniu – poczuciem humoru, dystansem, ale też pewnego rodzaju wyższością, opisuje tę podróż. Już na statku spotyka delegacje różnej, czasem wysokiej rangi, które się tam wybierały. Czytamy: "I czy można się dziwić, że ludy tak odległe od Abisynii – Polacy na saniach i jasnowłosi Szwedzi, postanowiły przyłączyć się do zabawy?”.
O, właśnie – tak byliśmy postrzegani. Zresztą czytamy o sobie dalej "…pociąg się zatrzymał i gwardziści stanęli na baczność; główny szambelan, wystrojony w niebieski atlas, zbliżył się, aby powitać delegatów; orkiestra zagrała (…) niezrażona trudnościami, solennie wykonywała zwrotki każdego hymnu, a w kategorii rozwlekłości bez trudu wygrali Polacy”.
Opis ceremonii koronacyjnej świetny, barwny, dowcipny choć oczywiście dość złośliwy. Ale czasem w stosunku do siebie autorowi też nie brakuje poczucia humoru. Opisując jedną z wycieczek w Adenie pisze "…nasze kolana zachowywały się tak, jak czasem w koszmarach sennych; nagle odmawiają posłuszeństwa, akurat gdy człowieka ścigają brodate spikerki radiowe”.
Już dla takich zdań warto tę książkę przeczytać – dla barwnego reportażu z ówczesnej (przedwojennej) Abisynii, Kenii, Ugandy, z Afryki, na którą jednak patrzy z wyższości białego pana, poucza i osądza. Odnosząc się do sytuacji społeczno-politycznej w Afryce pisze: "Warto zatem choć przez chwilę rozważyć ewentualność, że w niewybaczalnym i niewytłumaczalnym przekonaniu Anglosasów o wyższości własnej rasy kryje się coś istotnego…”.
Cóż – żył w innej epoce i postrzegał tamte realia inaczej, jednak styl i fantastyczne obrazy, scenki rodzajowe jakie odmalowuje na pewno są warte uwagi.
No i z właściwym sobie – jak się okaże w czytaniu – poczuciem humoru, dystansem, ale też pewnego rodzaju wyższością, opisuje tę podróż. Już na statku spotyka delegacje różnej, czasem wysokiej rangi, które się tam wybierały. Czytamy: "I czy można się dziwić, że ludy tak odległe od Abisynii – Polacy na saniach i jasnowłosi Szwedzi, postanowiły przyłączyć się do zabawy?”.
O, właśnie – tak byliśmy postrzegani. Zresztą czytamy o sobie dalej "…pociąg się zatrzymał i gwardziści stanęli na baczność; główny szambelan, wystrojony w niebieski atlas, zbliżył się, aby powitać delegatów; orkiestra zagrała (…) niezrażona trudnościami, solennie wykonywała zwrotki każdego hymnu, a w kategorii rozwlekłości bez trudu wygrali Polacy”.
Opis ceremonii koronacyjnej świetny, barwny, dowcipny choć oczywiście dość złośliwy. Ale czasem w stosunku do siebie autorowi też nie brakuje poczucia humoru. Opisując jedną z wycieczek w Adenie pisze "…nasze kolana zachowywały się tak, jak czasem w koszmarach sennych; nagle odmawiają posłuszeństwa, akurat gdy człowieka ścigają brodate spikerki radiowe”.
Już dla takich zdań warto tę książkę przeczytać – dla barwnego reportażu z ówczesnej (przedwojennej) Abisynii, Kenii, Ugandy, z Afryki, na którą jednak patrzy z wyższości białego pana, poucza i osądza. Odnosząc się do sytuacji społeczno-politycznej w Afryce pisze: "Warto zatem choć przez chwilę rozważyć ewentualność, że w niewybaczalnym i niewytłumaczalnym przekonaniu Anglosasów o wyższości własnej rasy kryje się coś istotnego…”.
Cóż – żył w innej epoce i postrzegał tamte realia inaczej, jednak styl i fantastyczne obrazy, scenki rodzajowe jakie odmalowuje na pewno są warte uwagi.
