Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Dębowy krzyż za płotem gospodarza z Kuzawki nad Bugiem nie zwraca uwagi obcych. Zresztą obcych w Kuzawce jak na lekarstwo, bo droga tu się kończy. Kilka kroków dalej już granica państwa a za nią królestwo Łukaszenki. Tutejsi ludzie wiedzą jednak, że nie jest to taki zwykły krzyż.
Był rok 1905 . Na Podlasiu szalał tyfus. Chorowali starzy , młodzi, dzieci . Zaraza nie oszczędzała nikogo. Na polach stało nieskoszone zboże. Na wiosce zaczęto już mówić, że kogo zaraza w lecie nie zabierze to w zimie umrze z głodu. W końcu najstarsze wiejskie kobiety chwyciły się ostatniej deski ratunku. Postanowiły jak za dawnych czasów złożyć "dar ziemi". Zebrały z całej wsi najcenniejsze odświętne stroje. Mężczyźni wykopali głęboki dół w którym złożono ten cenny dar. Na koniec
postawiono tam solidny dębowy krzyż . Po kilku dniach gorliwych modlitw przy tym krzyżu zaraza na dobre wyniosła się z wioski. Od tego czasu minęło 101 lat a krzyż nadal stoi. Otaczany szacunkiem społeczności lokalnej przypomina, że wiara czyni cuda.
postawiono tam solidny dębowy krzyż . Po kilku dniach gorliwych modlitw przy tym krzyżu zaraza na dobre wyniosła się z wioski. Od tego czasu minęło 101 lat a krzyż nadal stoi. Otaczany szacunkiem społeczności lokalnej przypomina, że wiara czyni cuda.
