Po wystawie Doroty Awiorko - Klimek: Jest ruda i piękna. Kocham Ją. Za fotografie

To zdjęcie z małego wydarzenia, ale bardzo wielkie – powiedział o powyższej fotografii Doroty Claus Björn Larsen, przewodniczący jury konkursu Grand Press Photo 2006. Dorota sfotografowała dwóch mężczyzn na wózkach bawiących się na imprezie integracyjnej. I dostała Grand Press – „Oscara” polskiej fotografii prasowej.

Zaczynała od Praktiki. I porannej rosy. Na bosaka fotografowała wiejski dom babci pod Kraśnikiem. Kiedy Praktikę jej  ukradli na festiwalu w Kazimierzu, z pudełka po butach zrobiła kamerę otworkową. I poszła na Stare Miasto w Lublinie. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem jej Lublin – pomyślałem: Idzie za Hartwigiem. Druga myśl była taka: Ale swoją drogą.

Kiedy oglądam fotografie Doroty dziś – pod powiekami mam film „Powiększenie” Antonioniego. Fotograf rejestruje ułamek świata, w kuwecie pojawia się obraz. Choć coraz wyraźniejszy – dalej zazdrośnie strzeże tajemnicy. Trzeba się wpatrzyć, żeby odkryć tajemnicę tego, co wydarzyło się naprawdę.

Pracuję z Dorotą. Przy reportażu. Do dziś nie zapomnę wyprawy na rybackie dożynki. Błoto, spuszczona woda, ryby trzepoczące się w sieci. I zdziwienia rybaków. Nad fotoreporterką, która fruwa nad ziemią. Najpierw zmieniła buty na gumiaki, potem zwinęła spodnie i po kolana przedzierała się przez błoto. Mokra, roześmiana, pachnąca naturą. Piękna.

Robi radosne zdjęcia, które chwytają ból. Punktuje politykę na wesoło. Tęskni za naturą i ocala od zapomnienia pracę olejarza. Jest tam, gdzie trzeba. Z każdej sytuacji potrafi znaleźć wyjście. Intryguje. Raz cieszy się jak dziecko, raz marszczy brwi i ma ostre oczy. Dzika i niepokorna – łagodnieje z miłości do Tomka, swojego męża. Jest słodka i gorzka. I takie są jej fotografie. Doprawia fotografię prasową humorem, ciętą ironią i przemijaniem. Zresztą, zobaczcie sami.

Fotografie Doroty możecie oglądać w w Atrium Collegium Norwidianum KUL. Wystawa potrwa do 11 czerwca 2009