Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
(Materiał Organizatora)
Projekt w przestrzeni miejskiej Lublina. Niedziela, 17.06, godz. 16, ul. Lubartowska 61-63.
Na podwórku jednej z kamienic komunalnych przy ulicy Lubartowskiej w Lublinie stanie dźwig budowlany, którego ramię wzniesie się na wysokość 100 metrów. Posłuży do wyciągania ochotników do lotu ponad dachami miasta. Do lotu zaproszeni zostaną mieszkańcy ulicy, dzielnicy i miasta. Otrzymają wyjątkową szansę, by na chwilę oderwać się od swojej codzienności i spojrzeć na nią z góry. Marzyć. Podczas lotu słyszeć będą afirmujące ich słowa.
Rafał Betlejewski, Betlej, rocznik 1969, jest polskim performerem urodzonym w Gdańsku, pracującym w Warszawie. Realizuje projekty przede wszystkim w przestrzeniach publicznych.
Autor projektu będzie obecny w Lublinie przez tydzień poprzedzający imprezę. W tym czasie spróbuje poznać mieszkańców i zachęcić ich do wspólnego działania. Chciałby, żeby podczas imprezy pojawili się lokalni muzycy, twórcy, jedzenie przyrządzone przez mieszkańców, atrakcje przez nich wymyślone. Na jednym z dachów postara się także zaaranżować świat ze snu.
Sen o lataniu jest jednym z najpiękniejszych, najczystszych naszych marzeń. Niestety środowisko, w którym się wychowujemy, może pozbawić nas marzeń, wytworzyć w nas przekonanie, ze najważniejsze są realia, twarde stąpanie po ziemi, walka o byt. W rezultacie stajemy się niewolnikami ciążenia. Nielotami. Co więcej, od czasu katastrofy smoleńskiej pytanie o nasz stosunek do latania jest pytaniem krytycznym, w którym ogniskują się społeczne fobie i polityczna wyobraźnia. Czy potrafimy w lataniu widzieć euforie czy już tylko strach przed upadkiem. Czy potrafimy wznieść się ponad własne ograniczenia, do lepszego świata czy wybieramy bezpieczeństwo miejsca, w którym tkwimy przywiązani do ziemi?
Rafał Betlejewski, Betlej, rocznik 1969, jest polskim performerem urodzonym w Gdańsku, pracującym w Warszawie. Realizuje projekty przede wszystkim w przestrzeniach publicznych.
Autor projektu będzie obecny w Lublinie przez tydzień poprzedzający imprezę. W tym czasie spróbuje poznać mieszkańców i zachęcić ich do wspólnego działania. Chciałby, żeby podczas imprezy pojawili się lokalni muzycy, twórcy, jedzenie przyrządzone przez mieszkańców, atrakcje przez nich wymyślone. Na jednym z dachów postara się także zaaranżować świat ze snu.
Sen o lataniu jest jednym z najpiękniejszych, najczystszych naszych marzeń. Niestety środowisko, w którym się wychowujemy, może pozbawić nas marzeń, wytworzyć w nas przekonanie, ze najważniejsze są realia, twarde stąpanie po ziemi, walka o byt. W rezultacie stajemy się niewolnikami ciążenia. Nielotami. Co więcej, od czasu katastrofy smoleńskiej pytanie o nasz stosunek do latania jest pytaniem krytycznym, w którym ogniskują się społeczne fobie i polityczna wyobraźnia. Czy potrafimy w lataniu widzieć euforie czy już tylko strach przed upadkiem. Czy potrafimy wznieść się ponad własne ograniczenia, do lepszego świata czy wybieramy bezpieczeństwo miejsca, w którym tkwimy przywiązani do ziemi?
