Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Otwarcie wystawy: 27.06.2014 (piątek), godz. 19. Galeria Labirynt, ul. ks. Popiełuszki 5. Wstęp wolny
Katarzyna Kozyra to jedna z najważniejszych polskich artystek, laureatka Paszportu Polityki 1997, doceniona honorowym wyróżnieniem za „Łaźnię męską” na 48. Biennale w Wenecji.
Najnowszy projekt artystki inspirowany był zjawiskiem, znanym jako syndrom jerozolimski. Jest to ostre zaburzenie urojeniowe, występujące u osób odwiedzających Ziemię Świętą, przede wszystkim Jerozolimę. Dotknięci tym syndromem utożsamiają się z postaciami biblijnymi.
Pierwszą podróż w poszukiwaniu Jezusa Kozyra odbyła na przełomie marca i kwietnia 2012 r. W efekcie powstał zwiastun projektu, który był prezentowany w Sztokholmie (2012) oraz w Warszawie i Berlinie (2013).
W 2013 roku Kozyra dwukrotnie wracała do Jerozolimy, gdzie spędzała po kilka tygodni, poszukując osób utożsamiających się z postaciami biblijnymi. Owocem trzech pobytów w Izraelu był projekt „Szukając Jezusa”, który artystka zaprezentowała w Atlasie Sztuki w Łodzi.
Wystawa w Galerii Labirynt to najnowsza wersja projektu, która powstała po zakończeniu kolejnej, czwartej już, podróży Kozyry do Ziemi Świętej. Kuratorem jest Jacek Michalak.
W towarzyszącym wystawie tekście Andrzej Wajs stwierdza, że „Szukając Jezusa” to: diagnoza i zarazem dziennik podróży samej artystki, która w pewnym momencie zauważa, że opowiada też własną historię.
Jeśli wprowadza do swego słownika słowo casting, to nie tylko po to, by rozpisać publiczny przetarg na samą siebie (bo przecież wielokrotnie już sama siebie odgrywała, traktując własną tożsamość jako kostium). Epizod jerozolimski pozwala jej lepiej zrozumieć fenomen autoidentyfikacji, bo może go teraz rozpatrywać niejako z zewnątrz.
Ale różnica między nią samą a jej bohaterami polega głównie na tym, że gdy ona od dawna już wie, że jej tożsamość znajduje się w zarządzie innego (którym oczywiście też jest), że jest sama tylko jej dzierżawcą (bez prawa pierwokupu), tamci są święcie przekonani o tym, że inność (w tym również kulturowa alienacja) jest skazą, którą muszą wymazać, i że dopiero odnajdując siebie, odszukają drogę do Jezusa.
Jako gwaranta i strażnika ich podmiotowości. Jeśli czują się jej najemcami, to tylko za jego przyzwoleniem. Niczym apostołowie. O tym jest ten film.
Wystawa czynna do 27.07.2014 (wt. - niedz., godz. 12.00 - 19.00, wstęp wolny)
Najnowszy projekt artystki inspirowany był zjawiskiem, znanym jako syndrom jerozolimski. Jest to ostre zaburzenie urojeniowe, występujące u osób odwiedzających Ziemię Świętą, przede wszystkim Jerozolimę. Dotknięci tym syndromem utożsamiają się z postaciami biblijnymi.
Pierwszą podróż w poszukiwaniu Jezusa Kozyra odbyła na przełomie marca i kwietnia 2012 r. W efekcie powstał zwiastun projektu, który był prezentowany w Sztokholmie (2012) oraz w Warszawie i Berlinie (2013).
W 2013 roku Kozyra dwukrotnie wracała do Jerozolimy, gdzie spędzała po kilka tygodni, poszukując osób utożsamiających się z postaciami biblijnymi. Owocem trzech pobytów w Izraelu był projekt „Szukając Jezusa”, który artystka zaprezentowała w Atlasie Sztuki w Łodzi.
Wystawa w Galerii Labirynt to najnowsza wersja projektu, która powstała po zakończeniu kolejnej, czwartej już, podróży Kozyry do Ziemi Świętej. Kuratorem jest Jacek Michalak.
W towarzyszącym wystawie tekście Andrzej Wajs stwierdza, że „Szukając Jezusa” to: diagnoza i zarazem dziennik podróży samej artystki, która w pewnym momencie zauważa, że opowiada też własną historię.
Jeśli wprowadza do swego słownika słowo casting, to nie tylko po to, by rozpisać publiczny przetarg na samą siebie (bo przecież wielokrotnie już sama siebie odgrywała, traktując własną tożsamość jako kostium). Epizod jerozolimski pozwala jej lepiej zrozumieć fenomen autoidentyfikacji, bo może go teraz rozpatrywać niejako z zewnątrz.
Ale różnica między nią samą a jej bohaterami polega głównie na tym, że gdy ona od dawna już wie, że jej tożsamość znajduje się w zarządzie innego (którym oczywiście też jest), że jest sama tylko jej dzierżawcą (bez prawa pierwokupu), tamci są święcie przekonani o tym, że inność (w tym również kulturowa alienacja) jest skazą, którą muszą wymazać, i że dopiero odnajdując siebie, odszukają drogę do Jezusa.
Jako gwaranta i strażnika ich podmiotowości. Jeśli czują się jej najemcami, to tylko za jego przyzwoleniem. Niczym apostołowie. O tym jest ten film.
Wystawa czynna do 27.07.2014 (wt. - niedz., godz. 12.00 - 19.00, wstęp wolny)
