Opowiadanie o czasie minionym

Artysta ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, ale jego malarstwo dalekie jest od akademickiego. Jest rzadkością dziś, w czasach agresywnego poszukiwania nowości, epatowania formą. Jego obrazy są pełnym świadomej akceptacji spokojem, pogodzeniem się z życiem.

Tadeusz Paszko pochodzi ze Szczebrzeszyna. Doświadczenia dzieciństwa i młodości tkwią w nim niezwykle głęboko. Zapisuje je na obrazach jak kronikę rodzinną. Opowiada o minionym świecie, o wspomnieniach z przeszłości, które nadal są żywe. To malarstwo z silnymi wątkami autobiograficznymi.

Tytuły jego prac nie pozostawiają pola do domysłu – "Obiad rodziców”, "Babcia w kuchni”, "Tato kosi zboże”. Ci najbliżsi członkowie rodziny reprezentują ludzi mieszkających i pracujących na wsi. Jakie to życie jest według artysty? Spokojne, ale nieco melancholijne, pełne rezygnacji i prostoty. Nawet wnętrza w których widzimy jego bohaterów są niemal puste, ze sprzętami tylko niezbędnymi, nie nowymi.

Na ścianach wiszą święte obrazki, a pęknięte lustro świadczy o jednym – jest ubogo. Ale też te puste wnętrza tym bardziej pozwalają skupić uwagę na centralnej postaci obrazu – często zmęczonej, ale pogodzonej z codziennym trudem. A nad "biedą” warto się zastanowić. Może po prostu artysta chce powiedzieć, że ludziom tak naprawdę niewiele do szczęścia brakuje? Ot, stół, na którym leży chleb czarny, piec dający ciepło, święty obrazek, żeby pomodlić się do Matki Bożej i podziękować za to, co już jest.

Artysta opowiada swoimi obrazami o tym, co zapamiętał z dzieciństwa i takie daje tytuły – "Portret dziadziusia”, "Modląca się babcia”. Chce powrócić do tamtych lat, tamtych wspomnień czy też opowiedzieć wszystkim, że tak oto było?

Właśnie pokazywany na wystawie "Cykl wiejski” to narracja o zamojskiej wsi, o tamtejszym życiu, klimacie tylko co minionych lat.

Jego obrazy są niezwykle prawdziwe. To o czym mówi, zna i pamięta wielu z nas, ale Tadeusz Paszko potrafi o tym opowiadać wzruszająco.