Historie świętych - część VI

Takie przynajmniej sugestie zawarte są w dokumentach, m.in. w Kronice Długoszowej. Jego krewnymi byli zatem następcy bł. Wincentego Kadłubka na stolicy biskupiej w Krakowie - Iwo Odrowąż i Jan Prandota.

Szybki rozwój w Polsce zakon dominikanów zawdzięcza niestrudzonej wręcz energii Jacka ponieważ w krótkim czasie powstało kilka nowych klasztorów. W 1228 roku J. uczestniczył w kapitule generalnej w Rzymie, po czym kontynuował swe dzieło na Pomorzu i Rusi.

Na Pomorzu spotkał się z życzliwością księcia Świętopełka i biskupa włocławskiego, stąd też rychło powstały konwenty w Gdańsku, Chełmnie, Elblągu, Toruniu, wreszcie w Rydze, Dorpacie i Królewcu.



Jacek podążał dalej, docierając na Ruś: klasztor w Kijowie powstał ok. 1236 roku, jednak na skutek silnego sprzeciwu prawosławnych kniaziów został zlikwidowany. Być może pod wpływem J. założono konwent w księstwie suzdalskim pod Moskwą; w 1238 roku J. ufundował klasztor w Haliczu; konwent przemyski założono prawdopodobnie wcześniej, ok. 1235 roku.

W 1240 roku J. wrócił do Krakowa - zapewne dla poratowania się po okresie ogromnego wysiłku. Przez następne lata dalszym przebiegiem rozbudowy dzieła dominikańskiego w Polsce J. będzie kierował już ze stolicy.

Zmarł 15 sierpnia. Niemal od razu zaznawał czci równej świętym, jego grób zaś w kościele św. Trójcy otoczony był sławą miejsca cudownego.

W szóstym tomie "Historii świętych" sylwetki błogosławionych i świętych od Idy do Jana.