Aneta Borowiec "Wilczyce"

Tytułowe Wilczyce, jak się okazuje, to wieś, do której wyjeżdża Natalia po tym, jak jej perfekcyjnie zorganizowany świat runął w gruzach jednego dnia. Zdradzona przez przyjaciółkę i narzeczonego, zmęczona toksyczną matką zostawia za sobą dotychczasowe życie i zwyczajnie ucieka przed problemami.

Zamiast tygodniowego urlopu all inclusive we Włoszech funduje sobie powrót do miejsca, w którym spędziła swoje dzieciństwo. Drewniana chałupa, ogród pełen kwiatów, ukochani dziadkowie, czas, który zdaje się stać w miejscu to świat tyleż jej bliski, co dawno zapomniany. Tu Natalia zbiera rozbiegane myśli, porządkuje chaotyczne życie i próbuje ustalić, co jest dla niej naprawdę ważne. W Wilczycach odzyskuje spokój. Tu jest jej dobrze.

Ale sielski nastrój nie trwa długo. Przypadkowa wizyta na strychu budzi demony przeszłości. Tajemnica, która w tej historii była dotąd ledwie przeczuwalna, nabiera realnych kształtów. Natalii przyjdzie się zmierzyć z tragedią, która wiele lat wcześniej zrujnowała życie wielu osób i odcisnęła piętno na jej rodzinie. Również, jak się okazuje, na niej samej. Ta podróż w przeszłość będzie trudna, chwilami dramatyczna, ale też ważna i oczyszczająca. I wiele wyjaśni, również w kontekście relacji Natalii z najbliższymi jej osobami.

Znakomice czyta się "Wilczyce". Z zapartym tchem; bo tajemnica, trauma, wstydliwy sekret. I z dużą przyjemnością, bo to książka bardzo dobrze napisana. Z pomysłem i językowym wyczuciem.