„Rosyjski spokój” z wyrzutni rakietowych niszczy mój rodzinny Charków już szósty dzień z kolei

A dziś wybuchy, zrujnowane dzielnice i spalone drzewa. Ja obserwuję to w internecie i telewizji jak film katastroficzny! Ale ja jestem z tej strony granicy… To co się tam dzieje, wiem też z relacji ludzi, którzy są na miejscu.

W schronie 30 osób. Akordeon i klawisze. Dzieci. Śpiewają ukraińskie piosenki ludowe. Kobiety śpiewają i w tym czasie tkają siatki maskujące ze swoich pociętych ubrań. Jedzenie za chwilę się skończy. Młoda kobieta, Natalia, zawodowa śpiewaczka operowa, przypomina sobie, że ​​w spiżarni na piętrze ma jeszcze parę puszek jedzenia. Ale wychodzenie to ogromne ryzyko.

– Tak naprawdę to już nie wiem, czy mam jeszcze na górze mieszkanie, spiżarnie i te dwie puszki.

Płacze i przypomina sobie swoje rodzinne gniazdo, miejsce urodzenia jej bliskich, syna i córki. I wszystko inne staje się już nieważne. Ich stopnie w szkole. Problemy z nadwagą. Kłótnie z teściową…

– Tylko życie. Tylko dzieci. Tylko Ukraina. I żeby mój mąż przeżył to piekło na górze. Bo nie odpowiada. A ja nie dzwonię, nie chcę rozpraszać jego uwagi.

„Rosyjski spokój” w postaci wyrzutni rakietowych znów dotarł dziś do mieszkańców Charkowa.

Osiedlie Sałtiwka (nie ma tam żadnych zakładów produkcyjnych, żadnej infrastruktury wojskowej!) – tylko jedna z największych dzielnic mieszkalnych w Europie. Bloki, wieżowce, przedszkola, szkoły, przychodnie… A mieszkańców – jak w całym Lublinie. Ponad 300 tysięcy. Tyle było. Przed wojną. Przepraszam, przed „rosyjskim spokojem”.

Wobec kogo, ja pytam, jest ta operacja „wyzwolenia”?

Helena, szkolna nauczycielka, zdążyła wyjechać. Miała czas. Rodzice wsadzili ją i jej córkę do samochodu, i kazali wyjechać za granicę. Otrząsnęła się z szoku już na Węgrzech. Ryczy w telefon:

– Irenko, oni nie mają nic do jedzenia. Awaria prądu i wody. Irenko, rodzina nie wychodzi z piwnicy. Kaszlą... zimno… Tam... Tam… jest piekło!

Pawłowe Pole to charkowska dzielnica inteligencka. Od lat mieszkają tu wykładowcy charkowskich uczelni, architekci, malarze. Właśnie tu jest zimne źródełko, przy którym w lecie można poleżeć na trawniku i sobie poczytać. A zimą tu morsujemy. Morsowaliśmy. Szóstego dnia wojny zwykłe czasowniki stosowane są w czasie przeszłym, a starsze niż tydzień zdjęcia wyglądają jak z poprzedniego życia.

Ludzie już zapomnieli, jaki jest dzień tygodnia. Jaka data. Tylko „szósty”. Szósty dzień wojny.

Mieszkańcy Charkowa mieszkają w metrze. Śpią na peronach, dzielą się kocami. Doradzają sobie nawzajem, czego użyć, aby nie przeziębić się od zimnego marmuru. A w nocy na peron podjeżdża pojazd metra, i ludzie przenoszą się z drewnianych ławek do wagonów „pierwszej klasy”.

Najgorsza dziś odpowiedź to brak odpowiedzi

Rozmowa na komunikatorze WhatsApp

09:32 ja: Oliu?

09:53 ja: Ol?

10:53 ja: Oliu?

…

Olia w końcu się odezwała. O godzinie 19.

Na odpowiedź innych – czekam. Po prostu się modlę. „Innych”??? – nie, to złe słowo. Czekam na odpowiedź moich bliskich, rodziny, chrześniaków, sąsiadów, teściowej…

CZY ŻYJECIE???!!

– Wiesz – mówi Wiktoria (45 lat), właścicielka szkoły jazdy. – Te pierwsze dwa dni ja się bałam i siedziałam w piwnicy lub w metrze. Teraz piję leki uspokajające. Wierzę w najlepsze i w ukraińskie zwycięstwo. I już się nie boję, nawet umierać. Kot, co prawda nie ma kociej karmy…

Ale nie bać się śmierci i jej chcieć – to są rzeczy rożne. Nie chce tego Wiktoria, ani Natalia, ani Helenka. Nie chcą tego charkowskie noworodki, wcześniaczki, maluchy urodzone z wadami, które są urodzone w piwnicy ośrodka okołoporodowego.

Sałtiwka, dzielnica Charkowa, teraz.

A obok szpital onkologiczny w Charkowie. Rzecznik szpitala informuje: potrzebujemy dostaw leków i żywności dla osób w ciężkim stanie.

Serhiy Zhadan, znany pisarz i patriota Charkowa, sam walczy i pisze kroniki wojny na swoim profilu na Facebooku:

– Rosjanie to nie jest armia, to jest horda.

Bar dla rosyjskich gości

Każdy, kto ma czas i warunki, rozlewa koktajle Mołotowa, gospodynie domowe, seniorzy i osoby niepełnosprawne.

– Co słychać? – dzwonię do osoby na jednym z w miarę spokojnych przedmieść. Ale nie wiemy, czy rozmowa jest bezpieczna, czy nie.

– Przygotowujemy bar dla rosyjskich gości – ironizuje moja przyjaciółka.

– Zapisz najlepsze przepisy. Bo nasz chory dziadek nie bierze już leków i może do nas przyjechać.

– Obawiam się, że to nie potrwa długo!

Nawet bezdomni przynoszą do produkcji szklane butelki znalezione na śmietnikach.

W sieci jest siedem przepisów na mieszankę – od klasyki do wersji zaawansowanej. Najbardziej kreatywne osoby dokładają do koktajli niebiesko-żółte kokardki czy karteczki z „dedykacjami” dla okupantów.

Mężczyźni mieszkający na przedmieściach dostają strzelby myśliwskie. Wyjmują łomy i łopaty i demontują na drogach kierunkowskazy, tablice z nazwami ulic. Żeby wróg ze słabym internetem i organizacją po prostu się zgubił. Zamiast tego piszą teksty wzywające Rosjan do opuszczenia naszego kraju. Czasami są dołączone prawdziwe wieńce pogrzebowe. Po ośmiu latach wojny i pięciu dniach ludobójstwa zgotowanego przez Putina Ukraińcy są wściekli i gotowi do walki na śmierć i życie.

– Jeśli zabiją naszych mężczyzn – mówi młoda dziennikarka z Charkowa, matka 5-letniego syna – a w to bardzo wątpię, to my, kobiety, zabierzemy ich broń i zajmiemy ich miejsce.

Ukraińcy rozpowszechniają w internecie porady dotyczące bezpieczeństwa. Jak rozpoznać po dźwięku, jakiej broni używa wróg i jak zareagować. Gdy gwiżdże – połóż się na ziemi, piszczy – uciekaj, świszczy w inny sposób – inna reakcja…

Psychoterapeuci publikują metody zapobiegania destrukcyjnym skutkom stresu i proste przepisy na środki uspokajające dla dzieci.

Gospodynie dzielą się przepisami na domowy chleb, restauratorzy oferują rodakom jedzenie pozostałe w restauracjach…

Nastolatki każdego miasta monitorują tereny, łapią i biją sabotażystów.

Dresiarze zlewają olej napędowy z transporterów opancerzonych.

Ukraińscy Cyganie na południu ukradli rosyjski czołg...

Ten naród nie może zostać pokonany!

Przypominam sobie anegdotę z ostatnich dni. Londyn często zostaje zniszczony w filmach katastroficznych. London Eye pada do Tamizę. Zrujnowany Nowy Jork chowa się pod falami Oceanu Atlantyckiego. Blisko zagłady jest Waszyngton i jego Biały Dom. Dlaczego tak mało jest filmów o zniszczonym moskiewskim Kremlu? Ukraińcy teraz mówią: bo film katastroficzny powinien przestraszyć, a nie uszczęśliwić.

Chwała Ukrainie!

A rosyjski statek, pier*** się!

* Iryna Shevchenko, ukraińska dziennikarka pochodząca z Charkowa, od pięciu lat mieszkająca w Lublinie