Elif Safak, "Pchli pałac”

W starej kamienicy w Stambule zagnieździły się pchły. Prozaiczne. Usiłują je zniszczyć lokatorzy, choć czasem wydaje się to beznadziejne. Dlaczego? Wydając wojnę nie tworzą jednak jednolitego frontu. Kłócą się ze sobą, obrażają, ale też nie brak wśród nich postaci sympatycznych, wrażliwych.

Kamienica przy ulicy Żurnalowej miała lata swojej świetności. Była wtedy znana jako Pałac Cukiereczek. Zbudował ją rosyjski arystokrata dla swojej umierającej żony. Ale przyszły rewolucje, wojny, przewroty i zmiany. Także w kamienicy.

Zamieszkali w niej więc ludzie, którzy są wyrazistymi przedstawicielami aktualnej społeczności Stambułu ze wszystkimi wadami, śmiesznostkami, problemami. A sam pałac też jest symbolem zmieniającej się przeszłości - spodlał, opanowały go pchły, a lokatorzy spierają się o własne sprawy. Spotykają się najchętniej w tutejszym zakładzie fryzjerskim, który jest centrum życia towarzyskiego, opiniotwórczym, centrum plotek i wiadomości prawdziwych.

Teraz właśnie mieszkańców bulwersuje sprawa podrzucanych pod kamienicę śmieci. Niewątpliwie wielkie nieszczęście spotka tego, kto to robi. Jest to możliwe, bo Cukiereczek został zbudowany na miejscu dwóch starych cmentarzy. Zmarli mogą się poczuć obrażeni.

Żywi niekoniecznie, choć mają problem, temat zastępczy, który ich zajmuje. Ale w kamienicy pełnej świrów, ludzi, którzy mają przedziwne życiorysy, wszystko zdarzyć się może. A że ściany mają uszy, każda tajemnica przenika lotem błyskawicy przez wszystkie piętra.

Orhan Pamuk uznał Elif Safak za jedną z najważniejszych autorek współczesnej literatury tureckiej. Pisze ze swadą, humorem, kreśląc bohaterów barwnie, dosadnie. Warto na weekend wziąć z półki książkę Elif Safak.