Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Rozmowa z Leszkiem Mądzikiem, reżyserem, scenografem i fotografem
• W sobotę obchodzi pan jubileusz 40-lecia pracy artystycznej. Pamięta pan ten moment, kiedy jako młody chłopak z Kieleckiego przyszedł na egzamin na historię sztuki KUL?
- Dostałem pytanie od komisji, wyszedłem z sali, wróciłem i rozstawiłem swoje obrazy. Zacząłem o nich mówić. Było w tym dużo żarliwości, co przekonało komisję. Kiedy dziś patrzę wstecz, to łapię się za głowę, że to tak szybko minęło. Jak jedna noc.
- Dostałem pytanie od komisji, wyszedłem z sali, wróciłem i rozstawiłem swoje obrazy. Zacząłem o nich mówić. Było w tym dużo żarliwości, co przekonało komisję. Kiedy dziś patrzę wstecz, to łapię się za głowę, że to tak szybko minęło. Jak jedna noc.
• Co ceni pan najbardziej w swoim teatrze?
- Kiedyś chodziłem po KUL z obrazami. Teraz jeżdżę po całym świecie ze spektaklami, które są ciągiem obrazów wziętych z życia.
Cieszę się, że znalazłem taki język teatru, który przemawia do widzów pod każdą szerokością geograficzną. I z tego, ż mój teatr zostawia
w ludziach ślad.
Cieszę się, że znalazłem taki język teatru, który przemawia do widzów pod każdą szerokością geograficzną. I z tego, ż mój teatr zostawia
w ludziach ślad.
• Dużo jeździ pan po świecie. Najsilniejsze przeżycie z tych podróży?
- Cmentarz w Delhi spowity w dymie. Nagle zobaczyłem setki płonących ognisk. Na specjalnych rusztowaniach leżały ciała zmarłych zawinięte w białe płótno. Jedne dopiero zaczynały się palić, inne rozsypywały się w proch. A przed bramą cmentarza czekała kolejka ciał na wózkach.
