Pandemia koronawirusa zjednoczy pokolenie milenialsów

W wyjątkowości tego czasu trzeba widzieć zarówno zagrożenia, jak i korzyści.

- Świetnie, że notujemy wreszcie stabilizację lub nawet spadek zakażeń. Tym bardziej widoczne są nowe zagrożenia, np. generowane przez przedłużający się okres zdalnej nauki. Ograniczamy socjalizację uczniów, a także studentów. Nie chodzi o to, że nieco później zrealizują program, jakaś masa wiedzy zostanie przyswojona, ale o to, by dzieci w szkole doświadczyły życia społecznego. Tego brakuje najbardziej i nie zastąpimy tego nauką zdalną – uważa prof. Bartosz Łoza, kierownik Kliniki Psychiatrii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego ocenił ekspert.

Jego zdaniem efektywność zdalnego modelu edukacji jest po prostu niska i jest on sam w sobie stresorem. Podkreślił, że brakuje jasnego sygnału, że w tych warunkach konieczna jest nie tylko redukcja programów, ale też odmienne, bardziej wspierające i integrujące zajęcia pedagogiczne.

- Niech ktoś wreszcie powie dzieciom i rodzicom, że nie muszą ciągle nadganiać materiału – dodaje.

Walka o program

- Ci wszyscy dobrzy ludzie – uczniowie, rodzice i nauczyciele – walczą obecnie z desperacją o coś, co jest nie do wygrania. O mityczny program. To wywołuje frustrację i wypalenie, a skuteczność takiego modelu nauki i tak pozostanie ograniczona. Wprost trzeba sobie powiedzieć, że nie da się perfekcyjnie poprowadzić lekcji kaligrafii czy WF-u w formie online – ocenia profesor.

Po zakończeniu epidemii zdaniem psychiatry konieczny będzie długotrwały proces społecznej rehabilitacji. Problemy natury psychicznej są wprost pochodną siły i długości traumatycznego bodźca. W przypadku epidemii ta siła jest największą z możliwych, gdyż chodzi w ogóle o przeżycie. Możemy za to wpłynąć na czas trwania traumy i na to, jak będziemy się z niej leczyć.

- Obecnie wszyscy – i rządzący, i rządzeni – nauczyli się odsuwać ważne, perspektywiczne zadania – twierdząc, że teraz to jeszcze nie czas ich realizacji. Tymczasem tylko kryzysy wymuszają zmiany. Jeśli teraz nie upomnimy się o naszą jakość życia, to nie dostaniemy niczego – uważa  prof. Łoza. W jego ocenie proces rehabilitacji społecznej powinien dawać nadzieję, reintegrować grupy społeczne, a nie trwonić zasoby psychiczne w konfliktach.

Na trzy sposoby

Zdaniem eksperta można zidentyfikować trzy postawy przetrwania ze względu na sposób radzenia sobie z przewlekłym stresem epidemicznym.

Pierwsza – prawdopodobnie najliczniej reprezentowana – dotyczy ludzi zmęczonych, o obniżonym nastroju, coraz trudniej mobilizujących się.

Druga – osób kontestujących czy negujących zagrożenia, czasem anarchizujących czy eskapistycznych.

I trzecia – osób zachowujących zdolność do przekształcania traumy w doświadczenie, w dążeniu do racjonalnych zachowań.

Pytany o to, czy epidemia nie doprowadzi w konsekwencji do wzrostu liczby samobójstw, ekspert podkreślił, że w momencie rozpoczynania kryzysu liczba samobójstw paradoksalnie raczej spada. Wzrasta natomiast wraz z jego przewlekaniem się. Dlatego posługiwanie się punktowymi statystykami samobójstw w momencie trwania obecnego kryzysu jest nietrafne.

2020 jak 1968

- Epidemia może być dla pokolenia milenialsów (urodzonych w latach 80. i 90. XX wieku - red). momentem założycielskim. Pozwoli na zjednoczenie się tych, co przetrwają i zwyciężą, bo przecież ten sukces nadejdzie, epidemia się skończy. To może być takie doświadczenie, jak dla poprzednich pokoleń okres stanu wojennego. Tak było też z pokoleniem Woodstocku, które w 1968 roku wydawało się nieodpowiedzialne, a chwilę później było pokoleniem prezesów i prezydentów" – mówi prof. Łoza.

Jego zdaniem może dojść do procesu symbolicznego jednoczenia i rozwoju całej generacji, do stworzenia swoistego pokolenia pandemii, czy pokolenia roku 2020.

- Ta data będzie idealizowana. To nie jest złe, gdyż buduje tożsamość. To pokolenie będzie już zawsze odnosiło się do tego wspólnotowego przeżycia. Aż w końcu gdzieś około 2100 roku ktoś powie: dziadku, przestań już opowiadać o tej pandemii.