Spacer po dawnych Rykach

Ryki od początku swojego istnienia były wsią królewską i taką pozostały do końca XVIII w. Położone były przy ważnym szlaku handlowym łączącym Wielkie Księstwo Litewskie z Koroną, na odcinku traktu między Łukowem a Stężycą. Początkowo, podobnie jak okoliczne tereny, Ryki wchodziły w skład starostwa radomskiego. Od końca XVI w. należały do starostwa stężyckiego w woj. sandomierskim, a od I połowy XVII w. tworzyły starostwo niegrodowe w dzierżawie Ossolińskich i Lubomirskich.
Od 1759 r. starostwo obejmuje Stanisław Poniatowski, wojewoda mazowiecki i starosta krakowski – ojciec króla. Najprawdopodobniej dzięki jego staraniom Ryki w 1782 r. uzyskały prawa miejskie. Po upadku Rzeczypospolitej Ryki znalazły się w zaborze austriackim w Galicji Zachodniej. W 1810 r. tracą prawa miejskie. Po Kongresie Wiedeńskim w 1815 r. weszły w skład Królestwa Polskiego w zaborze rosyjskim. W 1836 r. dobra rządowe Ryk sprzedano hrabiemu Janowi Jezierskiemu, który w latach 1836-43 założył 31 stawów hodowlanych, uruchomił 4 młyny i tartak. Gospodarstwo rybackie było jednym z najlepiej prowadzonych w Królestwie, a Ryki jeszcze w roku 1929 nazywano “stolicą karpi”. Położenie przy trakcie łączącym Warszawę z Lublinem oraz otwarcie w 1876 r. bocznego odcinka kolei nadwiślańskiej łączącej Dęblin z Łukowem przyczyniły się do szybkiego rozwoju gospodarczego miasta. Powstawały instytucje, organizacje oraz szkoła. We wrześniu 1939 r. Ryki zostały zajęte przez wojska niemieckie i wcielone do Generalnej Guberni w dystrykcie lubelskim. W latach 1956-75 Ryki stają się siedzibą powiatu, utworzonego z części powiatu garwolińskiego, przynależnego do woj. warszawskiego. Z dniem 1 lipca 1975r. po likwidacji powiatów Ryki ponownie znalazły się w woj. Lubelskim.