W Lublinie powstanie ośrodek dla jąkających się

To pomysł Grzegorza Chmielewskiego, który od kilkunastu lat zmaga się z problemem jąkania. W prowadzeniu ośrodka pomogą mu jednak nie tylko własne doświadczenia, ale również bogata wiedza praktyczna i teoretyczna. - Wiem, jak wygląda leczenie tego problemu w praktyce. Sam korzystałem z pomocy kilku ośrodków na Śląsku i nad morzem, uczestniczyłem w turnusach rehabilitacyjnych. W Lublinie nie znalazłem ośrodka specjalizującego się tylko w leczeniu jąkania. Dlatego chcę pomóc osobom, które się z nim zmagają - mówi Grzegorz Chmielewski. - W zajęciach dotyczących płynności mowy istotna jest praca nad własną psychiką, pewnością siebie i radzeniem sobie z logofobią czyli lękiem przed mówieniem. Ważne, żeby nie obiecywać, że jąkanie jest w stu procentach uleczalne. Trzeba przygotowywać na to, że mogą pojawić się nawroty. Jąkanie leczy się niełatwo. - Dotychczas nie rozstrzygnięto, czy jest to choroba, objaw choroby, nerwica mowy, objaw nerwicy, błędne zachowanie werbalne, zaburzenie mówienia, czy może zaburzenie komunikacji werbalnej - tłumaczy Ewa Humeniuk z zakładu patologii i rehabilitacji mowy Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. - Osoba, która podejmuje się terapii musi być świadoma jej kosztów fizycznych, emocjonalnych, czasowych i finansowych. Terapia jest zwykle długa i wyczerpująca.

Teoretycznie każdy logopeda i neurologopeda jest przygotowany do prowadzenia terapii. Mimo to niewielu podejmuje się jej prowadzenia. - Być może problem leży w małej efektywności dotychczasowych metod - dodaje Ewa Humeniuk. Deficyt specjalistów to jednak nie wszystko. Zmagający się z jąkaniem muszą być przygotowani na bariery finansowe. - Najlepsze efekty przynoszą terapie grupowe. Uczestnicy nawzajem się mobilizują i wspierają. Takie terapie nie są jednak finansowane przez NFZ - zauważa Zdzisław Gładosz, prezes Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Osób Jąkających Się OSTOJA.