Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
No, to już się zaczął w Lublinie taneczny maraton. Prawdziwi twardziele wystartowali w piątek (7 listopada) i tak będą biegać ze spektaklu na spektakl aż do 12 listopada. Ćwierć setki tanecznych doświadczeń na widzach. Super.
Na początek przegląd tego, co się w polskim tańcu współczesnym wydarzyło przez ostatnie dwa lata czyli Polska Platforma Tańca. Już po pierwszym dniu czuć, że platforma się kiwa. Turla widzów od jednego pomysłu tanecznego do drugiego, buja z jednych emocji w inne.
Piątkowy zestaw: trzy znane marki - Pracownia Fizyczna, Teatr Dada von Bzdülöw i gospodarze Lubelski Teatr Tańca. Żadnych zaskoczeń.
Między tymi propozycjami - trwające niecałe pół godziny solo. Można zaryzykować stwierdzenie, że tytuł spektaklu jest dłuższy niż on sam. "Śmierć 24 klatki na sekundę albo zrób mi tak jak w prawdziwym filmie - choreografia spowolniona w rozdziałach”. Choreografia i wykonanie Agata Siniarska.
Artystka zabierając się do pracy chciała zbadać odmienność widowni kinowej i teatralnej. Drugi aspekt to zderzenie feminizmu z choreografią. W efekcie mamy spektakl na pograniczu performance, manifestu, diagnozy społecznej. Tak samo groteskowy co przeraźliwie poważny. Balansujący na granicy dwuznaczności.
(…) to solo jest w pełni świadome, że to, co tu produkuje to emocjonalny kapitalizm/ to solo wolałoby, żeby jean luc godard był kobietą/ to solo jest tylko zaangażowane w intrygi miłosne/ to solo cierpi w imię wszystkich heteroseksualnych kobiet/ to solo jest potencjalną ofiarą i ma z tego powodu wzmożone poczucie winy/ to solo cię kocha i oczekuje od ciebie, że będziesz prawdziwym mężczyzną/ to solo będzie stać w jednym kadrze przez długi czas/ to solo chce być wzięte w każdej pozycji/ to solo czeka/ to solo mówi przepraszam (…)
Tak tłumaczy się sama artystka. Jej bohaterka, seksowna blondynka-ruda-brunetka z buzią otwartą jak u bohaterki komiksów, jak lalki z sexshopu, jak ofiary przemocy, pierwsze naiwne z reklam. Niemal się nie rusza. Kilka zwolnionych gestów. Po drżeniu obnażonej piersi lub falowaniu materiału obcisłej spódniczki widać, że to żywa kobieta. Gdy zaczyna wydawać monotonnie powtarzane dźwięki - jedni zaczynają się śmiać inni zapadają w poczucie opresji.
Fajne rzeczy się dzieją na platformie. Nie trzeba teatralnej machiny. Trzeba mieć pomysł.
Polska Platforma Tańca 2014 w Lublinie (program)
Piątkowy zestaw: trzy znane marki - Pracownia Fizyczna, Teatr Dada von Bzdülöw i gospodarze Lubelski Teatr Tańca. Żadnych zaskoczeń.
Między tymi propozycjami - trwające niecałe pół godziny solo. Można zaryzykować stwierdzenie, że tytuł spektaklu jest dłuższy niż on sam. "Śmierć 24 klatki na sekundę albo zrób mi tak jak w prawdziwym filmie - choreografia spowolniona w rozdziałach”. Choreografia i wykonanie Agata Siniarska.
Artystka zabierając się do pracy chciała zbadać odmienność widowni kinowej i teatralnej. Drugi aspekt to zderzenie feminizmu z choreografią. W efekcie mamy spektakl na pograniczu performance, manifestu, diagnozy społecznej. Tak samo groteskowy co przeraźliwie poważny. Balansujący na granicy dwuznaczności.
(…) to solo jest w pełni świadome, że to, co tu produkuje to emocjonalny kapitalizm/ to solo wolałoby, żeby jean luc godard był kobietą/ to solo jest tylko zaangażowane w intrygi miłosne/ to solo cierpi w imię wszystkich heteroseksualnych kobiet/ to solo jest potencjalną ofiarą i ma z tego powodu wzmożone poczucie winy/ to solo cię kocha i oczekuje od ciebie, że będziesz prawdziwym mężczyzną/ to solo będzie stać w jednym kadrze przez długi czas/ to solo chce być wzięte w każdej pozycji/ to solo czeka/ to solo mówi przepraszam (…)
Tak tłumaczy się sama artystka. Jej bohaterka, seksowna blondynka-ruda-brunetka z buzią otwartą jak u bohaterki komiksów, jak lalki z sexshopu, jak ofiary przemocy, pierwsze naiwne z reklam. Niemal się nie rusza. Kilka zwolnionych gestów. Po drżeniu obnażonej piersi lub falowaniu materiału obcisłej spódniczki widać, że to żywa kobieta. Gdy zaczyna wydawać monotonnie powtarzane dźwięki - jedni zaczynają się śmiać inni zapadają w poczucie opresji.
Fajne rzeczy się dzieją na platformie. Nie trzeba teatralnej machiny. Trzeba mieć pomysł.
Polska Platforma Tańca 2014 w Lublinie (program)
