Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
W czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej Lublin był jednym z liczących się ośrodków przemysłowych w ówczesnej Polsce. W mieście powstały nowe zakłady przemysłowe i fabryki: Fabryka Samochodów Ciężarowych, Zakłady Metalurgiczne „Ursus”, Lubelskie Fabryki Wag czy Lubelska Fabryka Maszyn Rolniczych.
Nowy ustrój państwa zasadniczo zmienił krajobraz gospodarczy Lublina. Zmieniło się wszystko: stosunki właścicielskie (ocalałe z pożogi wojennej zakłady zostały znacjonalizowane), organizacja pracy, jak też zarządzanie gospodarką (centralne planowanie). Lublin stał się stolicą rolniczego, przygranicznego województwa i największym miastem na wschód od Wisły.
W latach 70. lubelska FSC stała się jedną z największych fabryk w Polsce Ludowej! Był taki okres, że FSC zatrudniało ponad 20 tysięcy ludzi. Produkowane samochody (Żuk) i transportery opancerzone sprzedawano nie tylko na rynek polski ale i zagraniczny. Przy fabryce działały rozbudowane działy, takie jak biuro konstrukcyjne czy dział produkujący koła i podzespoły do samochodów. To z nich w 1972 roku wyodrębniła się odlewnia „Ursus” produkująca żelazne elementy do ciągników rolniczych. Z czasem FSC ruszyła z produkcją kolejnego hitu. Za sprawą połączenia z Wielkopolskimi Zakładami Napraw Samochodowych z podpoznańskiego Antoninka uzyskała prawo do produkcji terenowego Tarpana.
Ale nie tylko przemysł ciężki był najważniejszy. W dobie PRL powstało wiele różnych inwestycji. W 1947 roku utworzono spółdzielnię pracy „Inlek” zajmującą się wytwarzaniem i zaopatrywaniem aptek w leki. Pięć lat później utworzono lubelski oddział Zakładów Zielarskich „Herbapol”, który mieścił się początkowo przy ulicy Chmielnej, a następnie przy ulicy Diamentowej. Z połączenia kilku zakładów w 1973 roku powstał Kombinat Maszyn do Zbioru Słomy i Siana „Agromet”.
