Kilka lat wcześniej, po odejściu Szwedów, Włostowice i okolicę nawiedziła zaraza. W 1708 r. zmarły na nią 143 osoby, w tym 70 z Puław i 7 z Wólki Profeckiej. Zaraza trwała do 1712 r. W 1715 r. nowym kataklizmem był głód. Dotknął on mieszkańców Włostowic, które zamieszkałe były przez 515 osób.
W 1722 r., wskutek niedostatecznego zabezpieczenia budynku pałacu po pożarze w 1706 r., obsunęły się podmyte przez Wisłę mury kontrskarpy, które chroniły dolny park oraz zarysowała się ściana cokołowa pod tzw. galerią, czyli tarasem na piętrze. Stan ulegał tak szybkiemu pogorszeniu, że już w roku następnym, wskutek zagrożenia zawaleniem, ta część budynku nadawała się jedynie do rozbiórki.
Zniszczenie pałacu puławskiego w 1706 r. było tak silne, że wymagał on generalnego remontu. Szczególnie dotyczyło to wnętrz i dachów. Najmniej zniszczone było wschodnie naroże korpusu głównego i przyległy doń alkierz frontowy.
