Grzyby warte zachodu w lesie i kuchni

Kurka czyli pieprznik jadalny

Występuje od końca maja do połowy listopada. Lubi skryć się w mchu lub opadłych liściach. Szukajcie go tam, gdzie rosną sosny i świerki. Lubi także towarzystwo graba i dębu.

Ma lejkowaty kształt, kapelusz w kolorach bladożółtych, żółtopomarańczowych i pomarańczowych, brzeg kapelusza jest podwinięty. Miąższ białawy, mięsisty.

Kurka, zwana liszką jest bardzo smacznym grzybem, który dobrze się przechowuje.

Maślak zwyczajny

Lubi lasy sosnowe, zaczyna rosnąć w maju, ostatnie okazy można trafić w listopadzie, a nawet grudniu.
Kapelusz ma kolor czekoladowo brązowy lub szarobrązowy.

Cecha charakterystyczna: śluzowaty i lepki. Skórka łatwo odchodzi od miąższu. Bardzo smaczny grzyb jadalny, lekkostrawny (w przeciwieństwie do kurki). Dobry na zupę, do sosu, ale najlepszy marynowany.

Podgrzybek brunatny

Rośnie od czerwca do listopada pod sosnami i świerkami, rzadziej w lasach mieszanych pod dębami i bukami. Ma półkolisty lub wypukły kapelusz o średnicy od 6 do 16 centymetrów. Młode podgrzybki mają kapelusz zamszowaty i matowy, starsze: gładki, błyszczący, który podczas deszczu robi się lepki i śluzowaty.

Ma baryłkowaty lub cylindryczny trzon, kremowe rurki od spodu kapelusza po przecięciu barwią się na niebiesko i sinieją. Miąższ jędrny, twardy, białawy lub kremowy, miejscami także sinieje. Bardzo smaczny, doskonały na sosy i na suszenie, dla wielu numer dwa po borowiku szlachetnym.

Borowik szlachetny

Rośnie latem i jesienią w lasach iglastych, rzadziej w mieszanych i liściastych. Rośnie pojedynczo lub w niewielkich grupach. Borowik zwany prawdziwkiem ma kapelusz od 6 do 15 cm, biały i półkulisty u młodych borowików, jasno i ciemno brązowy, wypukły i poduchowaty u starszych.
Trzon baryłkowaty, pełny, białawy, pokryty u góry jasnobrązową lub białą siateczką. Miąższ jędrny, twardy i biały.

Jeden z najlepszych i najsmaczniejszych grzybów w Polsce, obiekt westchnień smakoszy i grzybiarzy.

Koźlarz babka

Występuje od lipca do listopada w każdym lesie. U młodych koźlaków kapelusz jest półkulisty, u dorosłych poduszkowaty. Barwa kapelusza od żółtobrązowej do ciemnobrązowej, skórka błyszcząca, podczas deszczu śluzowata. Trzon smukły, cylindryczny, włóknisty, pokryty licznymi ciemnobrązowymi lub czarnymi kosmkami, miąższ biały lub białokremowy, twardy.

To najczęściej spożywany grzyb w Polsce, doskonały na suszenie. Występuje w 10 odmianach, które popularnie nazywane są kozakami.

Gąska zielonka

Wysyp gąsek zaczyna się we wrześniu, trwa do listopada, jak nie ma mrozów, gąski rosną w grudniu. Rośnie w lasach iglastych na piaszczystych glebach. Gąski lubią chować się w mchu i igliwiu, na świat wystaje tylko główna część kapelusza.

Kapelusz ma kolor żółtozielony, żółtobrązowy lub brązowooliwkowy o średnicy od 4 do 8 cm, prawie zawsze zanieczyszczony piaskiem. Brzeg kapelusza jest podgięty, później rozpostarty i powyginany, blaszki jaskrawożółte, trzon pełny żółty lub żółtozielony. Miąższ twardy i biały. Idealny na pierogi.

Czubajka kania

Bardzo smaczny grzyb, który jest najczęściej mylony ze śmiertelnie trującym muchomorem. Rośnie w lasach, na polanach, pastwiskach - od lipca do listopada.

Kapelusz najpierw jajowaty (wtedy najłatwiej się pomylić), brązowy, następnie jasnobrązowy, płowy, szeroko rozpostarty - z garbkiem na szczycie. Średnica kapelusza od 10 do 30 cm, powierzchnia kapelusza sucha, popękana, pokryta brązowymi łuskami, pod którymi prześwituje włóknista i kremowa skórka.

Blaszki gęste, białe, kremowe, trzon wysmukły, u podstawy buliwiasty i gąbczasty, dalej pusty (bardzo ważne). W górnej części trzonu - podwójny, ruchomy, dający się przesuwać pierścień (bardzo ważne). Kania, nazywana także sową a nawet parasolnikiem najbardziej smakuje, przyrządzona jak schabowe. Kanie można ususzyć, pokruszyć i dodawać do zup.