Na ratunek musimy poczekać

Schemat działania zintegrowanego systemu ratownictwa medycznego, tworzonego od 1999 r. ma być prosty. W pomieszczeniach straży pożarnej są centra powiadamiania ratunkowego (tzw. CPR) mające łączność ze wszystkimi służbami. CPR mają jeden numer alarmowy – 112, pod który zgłasza się wypadki drogowe, pożary itd. CPR wysyła w miejsce zdarzenia ambulans ratunkowy dojeżdżający w ciągu 10–15 minut. Ekipa medyczna wiezie ofiarę do najbliższego szpitalnego oddziału ratunkowego (tzw. SOR). Dla potrzeb systemu kupuje się specjalistyczne ambulanse, otwiera oddziały ratunkowe, kształci kadrę ratowniczą. I wydaje pieniądze. NIK przeprowadziła w tym zakresie kontrolę ogólnopolską. Stwierdziła, że z naruszeniem prawa wydano 107 mln zł. W naszym województwie NIK nie wykryła większych nieprawidłowości.
Za blisko 18 mln zł, które w ostatnich latach dostała Lubelszczyzna, otwarto 15 oddziałów ratunkowych (jeszcze jeden przybędzie do końca br.). Uruchomiono dwa CPR: w Lublinie i Chełmie (do końca br. przybędą jeszcze cztery). Przygotowano 87 zespołów ratownictwa medycznego.
Niestety, system jako całość nie działa. Już dwukrotnie rząd przekładał jego wejście w życie z powodu braku pieniędzy. Kolejny termin zaplanowano na 2005 r. Ponieważ brakuje jasnych wytycznych, wojewoda czasowo wstrzymał organizację kolejnych CPR. W LUW zapewniają, że pieniądze wydane do tej pory nie marnują się. Specjalistyczne ambulanse jeżdżą w pogotowiu, oddziały ratunkowe pracują jako izby przyjęć,
a CPR jako stanowiska kierowania w straży pożarnej.
Ewa Stępień