15. Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca 2011 (program, bilety)

– Sami byśmy chętnie poszli na taki festiwal – żartowała na spotkaniu z mediami Anna Żak z Lubelskiego Teatru Tańca, który organizuje spotkania. 15. urodzinowa edycja imprezy, to spotkanie z twórcami i zespołami, które już znamy z poprzednich MSTT. Ale ich ponowna obecność to wskazówka dla widzów i rekomendacja.

Zobaczymy w Lublinie artystów, którzy zdaniem organizatorów są osobowościami i spotkanie z nimi tak dla tancerzy jak i dla widzów jest czymś bardzo ważnym. Przyjadą zespoły i soliści z zagranicy i z innych ośrodków w Polsce.

Swoje prace zaprezentują tak znakomici artyści jak: Marco Cantalupo i Katarzyna Gdaniec (Cie Linga, Szwajcaria), Roberto Zappala (Compagnie Zappala Danz, Włochy), Sanna Kekäläinen (K&C Kekäläinen & Company, Finlandia), Jonathan Burrows i Mattego Fargion (Wielka Brytania), Pal Frenak (Compagnie Pal Frenak, Węgry/Francja), Joe Alter (Joe Alter Dance Group, USA), Stanisław Wisniewski (Cie Stanislaw Wisniewski, Francja), Karen Foss (Karen Foss Quiet Works, Norwegia), Aleksander Tebenkov i Victoria Baltzer (Gellery Dance Theatre, Białoruś) oraz szczególnie ceniona przez lubelską publiczność Ann Van den Broek (Belgia/Holandia).

Ponownie pojawią się także polskie osobowości związane ze Spotkaniami: Leszek Bzdyl i Katarzyna Chmielewska (Teatr Dada von Bzdülöw), Wiold Jurewicz (Teatr Tańca Alter), Iwona Olszowska oraz Hanna Strzemiecka i zespoły z Lublina, Lubelski Teatr Tańca i Grupa Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej.

Zaprezentowane zostaną także prace Aleksandry Borys, Karola Tymińskiego i Janusza Orlika, którzy pomimo młodego wieku już stali się rozpoznawalnymi osobowościami zarówno w Polsce, jak i zagranicą.

Traktując program jak wybór najlepszych z najlepszych – trzeba odłożyć wszystko na boki przez dziewięć wieczorów żyć tylko w atmosferze tańca. To trudne, zwłaszcza, że są dni, gdzie w programie umieszczono po trzy prezentacje, co chwilami daje blisko 4 godziny oglądania.

Na szczęście widzowie muszą się przemieszczać z sali do sali – w listopadowej aurze trochę ochłoną.

15. MSTT (program) - udostępnij na Facebook


PROGRAM

5 listopada, sobota

19:00 - Grupa Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej – PREMIERA – "Cokolwiek stanie się” 40' - Warsztaty Kultury - Scena Główna (Uwaga! wejście za okazaniem bezpłatnych wejściówek, które są w kasie CK. Jedna osoba może odebrać maksymalnie dwie )

6 listopada, niedziela

19:00 - "STAND BY”- Premiera filmu Lubelskiego Teatru Tańca oraz TVP Lublin 52' - Studio TVP Lublin ( Uwaga! wejście tylko na zaproszenia)

7 listopada, poniedziałek

18:00 - Janusz Orlik (Polska) - "Święto wiosny” 35' - Warsztaty Kultury - Scena Główna
Karol Tymiński (Polska) - "Crete for C” 16' - Warsztaty Kultury - Hala
Joe Alter Dance Group (USA) - "Świat jest pełen przeszkód: żadna z nich nie jest prawdziwa” 18' - Warsztaty Kultury - Scena Główna

8 listopada, wtorek

18:00 - Aleksandra Borys (Polska) - "lost in details” 25' - Warsztaty Kultury - Scena Główna
Cie Stanislaw Wisniewski (Francja) - "Antypody” 30' - Warsztaty Kultury- Hala
Dance Theatre Gallery (Białoruś) - "Cisza" 5', "Dysonans" 15' - Warsztaty Kultury- Scena Główna

9 listopada, środa

18:00 - Lubelski Teatr Tańca PREMIERA - "gracerunners” 45' - Warsztaty Kultury - Scena Główna
20:00 - Cie Linga (Szwajcaria) - "falling grace” 65' - Teatr Muzyczny (Uwaga! wejście tylko na zaproszenia)

10 listopada, czwartek

18:00 - Cie Linga (Szwajcaria) - "falling grace” 65' - Teatr Muzyczny
20:00 - Ann van den Broek (Holandia/ Belgia) - "We Solo Men” 70' - ACK UMCS "Chatka Żaka”
22:00 - K&C Kekäläinen & Company (Finlandia) - "BESTIA – Książka w pomarańczowym namiocie” 80' - Warsztaty Kultury - Scena Główna

11 listopada, piątek

18:00 - Prezentacja filmu "STAND BY” 52' - Teatr Muzyczny ( Uwaga! wejście za okazaniem bezpłatnych wejściówek, które są w kasie CK. Jedna osoba może odebrać maksymalnie cztery)
20:00 - Ann van den Broek (Holandia/ Belgia) - "Ohm” 60' - ACK UMCS "Chatka Żaka”
22:00 - SzaZa & Dada von Bzdülöw (Polska) - "Caffe Latte” 60' - Warsztaty Kultury - Scena Główna

12 listopada, sobota

18:00 - Compagnia Zappalŕ Danza (Włochy) - "Odisseo” 80' - Teatr Muzyczny
20:00 - Ann van den Broek (Holandia/ Belgia) - "Q61” 70' - ACK UMCS "Chatka Żaka”
22:00 - Jonathan Burrows i Matteo Fargion (Wielka Brytania) - “Cichy taniec” 40' “Mówiący taniec” 45' - Warsztaty Kultury - Scena Główna

13 listopada, niedziela

18:00 - karen foss quiet works (Norwegia) - “TO” 50' - Teatr Muzyczny
20:00 - Compagnie Pal Frenak (Węgry/ Francja) - “Fiuk/ Ukryci Ludzie” 43' - ACK UMCS "Chatka Żaka”
22:00 - Witold Jurewicz i Juliusz Grzybowski - "Czy filozof może mówić o tańcu?” - 35' Warsztaty Kultury - Scena Główna

BILETY
Bilety można kupować w Kasie Centrum Kultury (ul. Narutowicza 32 w Lublinie) w godz. 12–17 oraz na godzinę przed spektaklem w miejscach prezentacji. Ceny: 25 zł/ 15 zł. Karnety: 280 zł/ 140 zł; karnet na 5 wybranych spektakli:100 zł/50 zł.

OPISY SPEKTAKLI

Grupa Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej – Polska | Cokolwiek stanie się
koncepcja i choreografia: Hanna Strzemiecka
współpraca: Anna Żak
taniec: Ewelina Drzał, Dominika Jarosz, Małgorzata Krasowska, Małgorzata Kwiecień, Karolina Sularz, Joanna Szot, Dorota Świć-Kęcik, Katarzyna Świerszcz
muzyka: Acoustilyzer AL1, STI-PA Test Signal V1.1, oraz Eugene Ormandy & The Philadelphia Orchestra "Le Bolero de Ravel"
wizualizacje: Piotr Wolszczak z wykorzystaniem malarstwa Leszka Strzemieckiego
kostiumy: El Bruzda
reżyseria świateł i koncepcja scenografii: Hanna Strzemiecka
realizacja scenografii: Koło Naukowe Elektryków "Napęd i Automatyka" Politechniki Lubelskiej
współpraca techniczna: Daria Dziedzic
czas: 40'

Ezra Pound, “Erat Hora” z “Personae”, 1909
“Cokolwiek stanie się dziękuję”. Wstała
I jak ów promień na obwisłych kwiatach
Co więdnie gdy je wiatr na bok odchyli
Odeszła szybko. "Cokolwiek się stanie”…
Miałem godzinę taką, że bogowie
Nie mogli przecie nic lepszego czynić
Niż nas podglądać, gdy właśnie mijała.
Wolny przekład Bohdana Drozdowskiego dla miesięcznika "Poezja”, 1973

Joe Alter Dance Group / USA | Świat jest pełen przeszkód: żadna z nich nie jest prawdziwa
choreografia: Joe Alter w/ Dorota Łęcka
taniec: Dorota Łęcka
muzyka: Erik Ian Walker, Albert Mathias, Little Dragon, Lhasa de Sela

Kawał czystego ruchu zainspirowany wewnętrznymi przeszkodami, stworzonymi przez fikcję w naszych własnych narracjach. Historie, które sami sobie opowiadamy oparte na interpretacji własnej standardowych wydarzeń z życia każdego z nas. Umysł ma tendencję do interpretowania i nadawania znaczenia wydarzeniom, myślom, słowom, wszystkiemu co wyłapie z rzeczywistości nasza percepcja. Tak samo zachowuje się umysł wtedy, kiedy musi sam stwarzać sobie fikcję, którą interpretuje jako prawdę. Ten taniec to osobista podróż, w której takie historie ostatecznie okazują się fikcją lecz jednocześnie wolnością oraz świadomym wyborem pogrążenia się w nie.


Janusz Orlik / Polska | Święto wiosny
reżyseria: Janusz Orlik
choreografia: Joel Claesson, Nicholas Keegan, Janusz Orlik
wykonanie: Dom Czapski, Nicholas Keegan, Janusz Orlik
współpraca artystyczna, reżyseria światła: Joanna Leśnierowska
światło i dźwięk: Łukasz Kędzierski
muzyka: Igor Strawiński (New York Philharmonic, dyrygent Leonard Bernstein, 1958)
Produkcja spektaklu Art Stations Foundation, 2011
Zrealizowano w ramach stypendium z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

"Udźwignięcie »Święta Wiosny« to wyzwanie, na które Janusz Orlik odpowiedział adekwatnie, z energią pozwalającą umieścić na tym samym poziomie potencjał tańca i muzyki.”
Marta Kula, nowytaniec.pl
"Tancerze ofiarowują tu siebie publiczności, lecz znacznie ważniejsza i niemal samowystarczalna wydaje się ich wzajemna relacja. I właśnie w niej spełnia się ofiarowanie.”
Julia Hoczyk, Didaskalia
"Spektakl Orlika to przede wszystkim połączenie precyzyjnej wirtuozerii z tanecznym erotyzmem, którym wszystko to jest podszyte, a także witalnością i czarem.”
Witold Mrozek, dwutygodnik.com

Karol Tymiński / Polska | Crete for C
choreografia: Karol Tyminski
wykonanie: Karol Tyminski
Crete for C, zainspirowane Kronikami Ptaka Nakręcacza Haruki Murakamiego, zostało stworzone jako eksploracja języka ciała jako komunikatora. Performer opowiada historię postaci o imieniu Crete. Jakie jest znaczenie ukryte za złożonością formy?

Aleksandra Borys / Polska | lost in details
choreografia i wykonanie: Aleksandra Borys
opieka artystyczna: Peter Pleyer
muzyka: Gonçalo Almeida
realizacja techniczna: Łukasz Kędzierski
produkcja: Art Stations Foundation
przy wsparciu: Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
solo powstało w ramach SOLO PROJEKT 2010 - programu rezydencyjnego Art Stations Foundation / www.starybrowarnowytaniec.pl
"- Nie rozumiem, co pan chce powiedzieć przez cacuszko - rzekła Alicja.
Hojdy Bojdy uśmiechnął się pogardliwie. Pewnie, że nie rozumiesz - aż ci to wytłumaczę. Chciałem przez to powiedzieć: argument po prostu nie do zbicia.
- Przecież cacuszko nie znaczy argument nie do zbicia! - zaprotestowała Alicja.
- Jeżeli ja używam jakiegoś słowa - oświadczył Hojdy Bojdy tonem dość pogardliwym - znaczy ono dokładnie to, co ja sobie życzę: ni mniej, ni więcej.
- Tylko pytanie - odrzekła Alicja - czy pan może nadawać słowom aż tyle rozmaitych znaczeń.
Pytanie jest tylko - rzekł Hojdy Bojdy - kto tu decyduje: i koniec."
Lewis Carroll, Alicja w krainie czarów. Po drugiej stronie lustra

Dance Theatre Gallery / Białoruś | Cisza
choreografia: Alexander Tebenkov
taniec: Victoria Baltser
muzyka: F.Chopin
czas: 5 min
Czasami chcemy się zatrzymać i pozwolić chwili ciszy trwać- wszystkie dźwięki, kolory i troski znikają. Tylko w ciszy i podczas kontemplacji jesteśmy w stanie ujrzeć nasze wewnętrzne "ja” i poczuć, że żyjemy.

Dysonans
choreografia i światła: Alexander Tebenkov
taniec: Victoria Baltser, Vlad Tereshenko
muzyka: Jon Hopkins, "Smoke City", Genry Purcell
czas: 15'
Wszyscy jesteśmy różni i tak samo różnie postrzegamy świat i siebie nawzajem… Nie rozumiemy się nawzajem i dosyć często odczuwamy tę dysharmonię … Z jednej strony stwarza to problemy, z drugiej czyni nasze życie interesującym…

Cie Stanislaw Wisniewski / Francja | Antypody
choreografia: Stanislaw Wisniewski
muzyka: Henryk M. Gorecki
światła: Cyril Benhaim
taniec: Patrick Zingilé
zdjęcia: Patrick Zingilé
"Antypody” powstały z inspiracji osobowością Patricka Zingile i nieuniknionego w dzisiejszym świecie zetknięcia z tańcem hip-hop. Ta propozycja choreograficzna wychwytuje fragmenty konwergencji i porozumienia między zjawiskami, które « à priori » sa oddalone: kultury miejskiej (dzielnicowej) i muzyki współczesnej. Fundamenty tańca (klasycznego czy współczesnego), a także minimalistyczna muzyka Góreckiego, towarzyszące mojemu życiu i mojej pracy są tutaj zgromadzone w formie stałego odnawiania. ”Antypody” konfrontują to odnawianie z wirtuozerią i plastycznością stylu « hype » jego frazowaniem i energią ... Ta « kolorowa » choreografia odzwierciedla moją drogę i reakcje na kwestie związane z "nieznanym” i "dziwnym” tak typowym dla naszych czasów.

Lubelski Teatr Tańca / Polska | gracerunners
tancerze: Beata Mysiak, Anna Żak, Ryszard Kalinowski, Wojciech Kaproń
dźwięk i muzyka: Jørgen Knudsen
scenografia i światło: Sigve Sælensminde
gitara: Bartek Węgliński
choreografia: Karen Foss we współpracy z tancerzami biorącymi udział w oryginalnej wersji produkcji: Lea Capkova, Marianne Kjærsund, Daniel Racek
projekcje video: Alan Lucien Øyen
Czas: 45'
Oryginalna produkcja: kfQW/Norwegia, Jan Malik – Nanohach/Czechy, Carte Blanche AS/Norwegia
produkcja lubelska: Teatr Centralny, Centrum Kultury w Lublinie
premiera lubelska: 9.11.2011
Potrzeba intensywnego wysiłku, ciągłe wirowanie, nacisk na przekraczanie granic, wielokrotne przechodzenie przez wyjścia, wejścia i przejścia, intensywność masowych środków informacji, ograniczenia zmęczenia – gracerunners - jako całość jest wyzwaniem zarówno dla wykonawców, jak i dla widowni. Wyzwaniem jest postrzeganie ulotnego stanu umysłu i ludzkiej bezbronności. Przełamywanie barier może stać się subtelną i ważną ciszą. – gracerunners – jest pierwszą częścią trylogii Desert (Pustynia) kfQW

Compagnie Linga / Szwajcaria | falling grace
pomysł i choreografia: Katarzyna Gdaniec i Marco Cantalupo przy udziale tancerzy
tancerze: Gérald Durand, Ai Koyama, Philippe Lebhar, Raquel Miro, Evangelos Poulinas, Marie Urvoy
światło i scenografia: Bert De Raeymaecker
kostiumy: Machteld Vis
ścieżka dźwiękowa: François Plançon, Marco Cantalupo
muzyka: Taylor Deupree, Richard Skelton, Rafael Irisarri, Max Richter, Zeitkratzer & Carsten Nicolai, Alva Noto i Ryuichi Sakamoto, Phroq, Murcof
Czas trwania: 65' bez przerwy
Równowaga / Brak równowagi. Zbawienne zakłócenie.
Wyszliśmy od założenia, że współcześnie pojęcie równowagi jest wykorzystywane w różnych kontekstach, nabierając całej gamy nowych znaczeń. Społeczeństwo odnosi się do równowagi z poważaniem, postrzegając ją jako idealny stan, do którego wszyscy powinni dążyć – równowaga psychologiczna, żywieniowa, ekologiczna, równowaga w naszym życiu emocjonalnym, lista nie ma końca.

Nie mniej jednak, idealna równowaga pomiędzy dwoma siłami jest stanem tylko przejściowym, niepewnym. Niczym więcej niż zatrzymanym kadrem. Być może ciągłe odniesienia do równowagi są także wytworem nacisków naszego społeczeństwa? Zrównoważone osobowości są postrzegane jako użyteczne i przynoszące zyski. Tracą swoją niezależność. Na mocy wszechobecnych reguł praworządności, tworzonych, aby nas znieczulić i zahipnotyzować, wszelkie utraty panowania, odejścia od norm, są dozwolone jako ucieczka dzięki której możemy na chwilę zachowywać się swobodnie. Juwenalia. Albo Karnawał.

Niszczący, niepokojący i niebezpieczny, brak równowagi jest źródłem energii, odnowienia i kreatywności, siły życiowej. W falling grace skoncentrowaliśmy się na punktach załamania, w których traci się równowagę, a ciało stara się połączyć na nowo z dynamicznymi siłami, do których zawsze się odwołuje, powraca aby móc iść do przodu. Zafascynował nas moment następujący w chwilę po utracie równowagi, kiedy ruch jest zawieszony, zanim ciało nieuchronnie zostanie pociągnięte do ziemi. Ten ulotny moment przywodzi na myśl wdzięk oraz wrażenie, że rzucamy wyzwanie prawom grawitacji.

Pomiędzy niepewną równowagą a twórczym brakiem równowagi, falling grace jest celebracją twórczej delikatności.

Ann van den Broek - Holandia/ Belgia |We Solo Men
Pomysł i choreografia: Ann Van den Broek
tancerze: Dario Tortorelli, Cecilia Moisio, Andreas Kuck, Judit Ruiz Onandi, Jan Martens, Jan Deboom
muzyka i realizacja: Arne Van Dongen
projekt świateł: Bernie van Velzen
scenografia: Niek Kortekaas
kostiumy: Ann Van den Broek
Specjalne podziękowania dla: Christine Engelen, Ortwin de Graef, Michael Jas, Herman Temmerman, David van Bouwel
czas: 70'

koprodukcja Stichting WArd/waRD (NL), vzw WArd/waRD (BE), Korzo Productions (Haga NL)i ccBerchem (Antwerpia BE). Wsparcie finansowe udzielone przez Holenderską Fundację Sztuk Performatywnych i rząd flamandzki

Grupa tancerzy: różne osobowości, a jednak tworzą całość. Są opanowani potrzebą wyrażania się i nawiązania kontaktu. Na scenie wszystko jest możliwe: to bardzo potężne miejsce. Ogarnia ich poczucie przerażenia. Działanie i wycofanie się, siła i słabość, konfrontacja i osamotnienie. Próby komunikacji kończą się niepowodzeniem. Następstwa braku komunikacji. Ciała pod obserwacją. Ciała potępione.

Nowa choreografia Ann Van den Broek jest męskim dziełem. We Solo Men skupia się na konflikcie pomiędzy, z jednej strony, pragnieniem zabawienia i brakiem możliwości komunikacji z drugiej strony. Wołanie mające przyciągnąć uwagę staje się rozpaczliwym wołaniem. We Solo Men jest rozrywką i, w sumie, samotnym skeczem.

Ann Van den Broek stworzyła rytmiczną kompozycję, na którą składają się dźwięki, słowa, ruchy i język ciała, mającą na celu nawiązanie kontaktu z publicznością. Arne van Dongen ponownie napisał muzykę dla Van den Broek – jest ona wykonywana i aranżowana na żywo na scenie, na podstawie dźwięków wydawanych przez tancerzy. Za scenografię odpowiada Niek Kortekaas, a za światło Bernie van Velzen.

K&C Kekäläinen & Company / Finlandia | BESTIA – Książka w pomarańczowym namiocie
Choreografia, pomysł, tekst i taniec: Sanna Kekäläinen
Produkcja: Kekäläinen & Company / Kiasma Theatre. Przy wsparciu Dansens Hus, Stockholm
Czas: 75'

Elementem dominującym na scenie jest stary, pomarańczowy namiot z lat 70-tych.
Scena otwiera się na widownię z namiotu, który jest przestrzenią pamięci i znaczeniem pamięci. Tematyka pracy jest uniwersalna. Strona wewnętrzna i zewnętrzna, linia graniczna, skrajne osobowości oraz światowe konflikty polityczne – wszystko jest powiązane ze sobą w krajobrazie umysłowym.

Kekäläinen, bestia, wykonawca (protagonista) i podmiot wydarzenia, obserwuje świat z punktu widzenia przesady i katastrofy. Namiot jest także “zwrotką”, tradycyjną jednostką w sztuce i poezji.

Pojęcie zwrotki zostało rzekomo zapożyczone przez świat Zachodu z klasycznej poezji arabskiej, w której było nazywane przynętą, namiotem, który wskzaywał wers, w którym wyrażony był obiekt pożądania.

Bestia jest pierwszą z dwóch prac. Jest pracą opartą na przesadzie i katastrofie. Piękna, druga część, zostanie wyprodukowana w 2013 roku i będzie koncentrowała się na pojęciu piękna.

Ann van den Broek - Holandia / Belgia | Ohm
choreografia: Ann Van den Broek
tancerze: Jan Deboom, Cecilia Moisio and Judit Ruiz Onandi
muzyka: Arne Van Dongen
scenografia: Niek Kortekaas
zdjęcia: Maarten Vanden Abeele
premiera: 26 marca 2010, De Brakke Grond, Amsterdam (NL)
czas: 60'

Opór. Strata. Działanie. Bezruch. Samotna walka.Ciężki bieg sztafetowy bez końca. Ruch staje się przymusową walką o utrzymanie kontroli. Opieranie się temu, co ulotne i efemeryczne. Ciała opierające się, ciała poddające się.
W pracach Ann Van den Broek te porównywalne skrajności są przeważnie wyrażone niebezpośrednio poprzez oddzielne tematy. W Ohm uwaga skupia się na idei oporu i odziera jej pracę ze zbędnych emocji, aby dotrzeć do sedna.
Fascynujący styl sprawia, że namacalny opór utrzymuje się tu i teraz. Ohm jest jak niekończący się tunnel. Wciągający, a w sumie destruktywny skecz.

SzaZa & Dada von Bzdülöw – Polska | Caffè Latte
Dada von Bzdülöw Theatre: Katarzyna Chmielewska i Leszek Bzdyl
SzaZa: Paweł Szamburski i Patryk Zakrocki
Produkcja: Stowarzyszenie Teatru Dada von Bzdülöw
czas: 60'

SzaZa uwiodła Teatr Dada. Dada uwiodło SzaZę.
Uwiedzeni sobą nawzajem zdecydowali się, by na oczach widzów wypić Caffè latte.
Bezwstydnie sączyć będą zatem ten zadziwiający napój, który nie jest pobudzającą kawą,
ani też zdrowym mlekiem. Ten napój jest zupełnie nieokreślony i niejako zagubiony w czasie kawiarnianego popołudnia. Zatem SzaZa i Dada popijając to coś nieokreślonego, czyli tytułową Caffè latte, i nie mając nic ciekawszego do zrobienia, uwodzić się będą po raz drugi, po raz trzeci, po raz czwarty... A że czasy sceniczne pełne są nowej performatywnej estetyki, to i Dada / SzaZa czynić to będzie w kontekście... eksperymentalnego aspektu zabawy, lub też w kontekście zabawowego aspektu eksperymentu. SzaZa i Dada uwodzić się będą na oczach tych, którzy zdecydują się uczestniczyć w zdarzeniu, co nie chce być ani spektaklem inkrustowanym muzyką, ani też koncertem uatrakcyjnionym tanecznymi figurami. Caffè latte nie chce być dziełem skończonym. Caffè latte chce uwodzić mimo wszelkich konsekwencji spadających prędzej czy później na...

Compagnia Zappalà Danza / Włochy | Odisseo
choreografia i reżyseria: Roberto Zappalà
dramaturgizacja: Nello Calabrò i Roberto Zappalà
muzyka: G.Bryars, P.Castrogiovanni, G.Mahler, A.Meeropol, C.Porter, M.Herbert, G. Prokofieff,E.Satie, W.A.Mozart, G.Rossini, C.Chaplin, G&I Gershwin, J.Dowland
tancerze: Adriano Coletta, Lorenza Di Calogero, Samantha Franchini, Rumiko Otsuka,
Roberto Provenzano, Fernando Roldan Ferrer, Salvatore Romania, Antoine Roux-Briffaud
scenografia i światło: Roberto Zappalà
Koprodukcja compagnia zappalà danza - Scenario Pubblico performing arts
we współpracy z Teatro Stabile of Catania, ArtEZ Arnhem (NL) i AME Associazione Musicale Etnea
czas: 80'

Kolejny krok Zappali w jego projekcie re-mapowania Sycylii "ODISSEO” skupia się na motywie migracji i stosunków pomiędzy nami, ludźmi Zachodu i migrantami. Podobnie do podróży Odyseusza, wiele ze współczesnych tragicznych odysei odgrywa się na Morzu Śródziemnym, a Sycylia znajduje się w centrum tych wydarzeń. Przez większość czasu, poczynając od XIX w. Sycylia była celem wielkich fali migracyjnych.

Czy Odyseusz/Ulisses był migrantem? Czy dzisiejsi migranci są nowymi Ulissesami? Pomijając wszelki różnice, Ulisses bez wątpienia był obcokrajowcem, który w czasie swoich długich podróży musiał stawić czoła problemowi inkluzji społecznej. Spotkanie/zderzenie z Innym jest prawdziwym wyzwaniem XXI wieku; jak pisał Ryszard Kapuściński "Inny to zwierciadło, w którym się przeglądamy czy - w którym jesteśmy oglądani, to lustro, które demaskuje i obnaża nas, czego wolelibyśmy jednak uniknąć ”, a na dodatek "wszyscy mieszkańcy naszej planety jesteśmy Inni wobec Innych.”

Trwający cały wieczór spektakl "Odisseo” miał swoją premierę w styczniu 2010, jest wynikiem przeprowadzonej przez choreografa serii laboratoryjnych kroków nazywanych "pre-tekstami”, w których udział brały jednostki biorące udział w projekcie.

Pierwszy krok pre-testo 1. naufragio con spettatore” ("pre-tekst 1. Wrak statku i gapie”)został pokazany podczas festiwalu uva grapes Catania contemporary dance festival w sierpniu 2010, prace nad kolejnym, “pre-testo 2. accoglienza” ("pre-tekst 2. powitanie”), trwały pomiędzy wrześniem a październikiem 2010 w Holandii, we współpracy z ArtEZ z Arnhem, i został zaprezentowany na początku października 2010 w Auditorium ArtEZ di Arnhem.

Ann van den Broek - Holandia/ Belgia | Q61
pomysł i choreografia: Ann Van den Broek
tancerze: Dario Tortorelli, Cecilia Moisio, Andreas Kuck, Judith Ruiz Onandi, Frauke Mariën, Jan Deboom (understudy's Emma Seresia, Denise Klevering)
muzyka i realiacja: Arne Van Dongen Song Wonderful Life by Nick Cave & the Bad Seeds
scenografia: Niek Kortekaas
Czas: 70'

Q61 jest spektaklem przeznaczonym na szóstkę tancerzy składającym się z elementów zaczerpniętych ze wcześniejszych choreografii Ann Van den Broek, takich jak: FF+Rew 60, nagradzango Co(te)Lete, I SOLO MENT czy We Solo Men.
Sześć osobowości błąkających się po ograniczonej, wieloznacznej przestrzeni. Wiecznie zanurzonych w spiralę swoich emocji. Ból, pożądanie, agresja, strach, pragnienie i miłość. Nieokiełzana energia staje się bezcelowa; walka nie ma znaczenia. Rezygnacja i piękno akceptacji. Ciała w emocjach. Ciała w zgodzie.
Nowa choreografia Anna Van den Broek jest umiejscowiona w strefie zmierzchu, stanie zawieszenia. W ruchomym krajobrazie osamotnionych emocji. Q61 powoli i rytmicznie przeradza się w długi, delikatny krzyk. Q61 jest dziełem bezgranicznie zasmucającym, a jednocześnie pełnym nadziei.
W Q61 Ann Van den Broek czerpie z materiału, który powstał w czasie dziesięciu lat badań rytmu, emocji i ruchu. Tworzy białą, delikatnie pulsującą kompozycję stale przekształcającego się ruchu.
Poprzez Q61 Ann Van den Broek w pewien sposób zamyka okres, w ramach którego wprowadziła na scenę skrajne emocje takie jak ból, pożądanie, agresja i strach. Dla niej produkcja ta jest końcem serii poprzednich produkcji, który łączą się wzajemnie. Jednocześnie, Q61 wyznacza nowy początek w rozwoju artystycznym Ann. W pewien sposób nadaje nowego wymiaru 10-letniej pracy Ann w charakterze choreografa w WArd/waRD.
Podczas tworzenia Q61 Ann Van den Broek współpracowała ze swoją w miarę stałą grupą tancerzy i twórców. Arne van Donggen jest odpowiedzialny za muzykę, Niek Kortekaas za scenografię, a Bernie van Velzen za światła.

Jonathan Burrows i Matteo Fargion / Wielka Brytania | Cichy taniec i Mówiący Taniec
Czas: 85'
zrealizowane przy wsparciu: Kaaitheater Bruksela; Dance Umbrella London; NOTT Dance Festival, Anglia; Joint Adventures Monachium; The Arts Council of England; PARTS/Rosas; Dance 4; The Laban Centre London oraz the Jonathan Burrows Group

Choreograf Jonathan Burrows i kompozytor Matteo Fargion przedstawiają dwie części z tryptyku produkcji, prezentowanej ponad 200 razy w 28 krajach całego świata. The Quiet Dance and Speaking Dance są kontynuacją łagodnej obserwacji sposobu, w jaki postrzegany jest związek pomiędzy muzyką a tańcem, a także delikatnych, a jednocześnie rozmytych granic pomiędzy dwoma światami. Ich produkcje są formalnymi, lecz pełnymi humoru rozważaniami na temat natury komunikacji / porozumiewania się, oraz związków powstających pomiędzy dwoma elementami oraz widownią.

Karen Foss Quite Works / Norwegia | to
tancerze: Suzie Davies(UK), Mattias Ekholm (SE), Martina Haydila – Lacova (SK), Magnus Myhr (NO), Marianne Kjærsund (NO), Daniel Racek (SK),
choreografia: Karen Foss (NO) we współpracy z tancerzani
muzyka: Jørgen Knudsen (NO),
scenografia/światło: Sigve Sælensminde (NO),

Łącząc zainteresowanie liczbą 2, jej kulturalnymi i matematycznymi powiązaniami, a także skupiając się na obrazach pustyni, spektakl powoli przenosi się poza granice późnej nowowczesności, obszaru samotności i ekstatycznej kontemplacji. Spektakl ma podtekst wyniszczenia. Produkcja jest drugą częścią trylogii Desert kfQW.

Compagnie Pal Frenak - Węgry / Francja | Fiúk / Ukryci Ludzie
Choreografia i scenografia: Pal Frenak
Wykonanie: Nelson Reguera, André Mandarino, László Major, Péter Holoda
Muzyka: Fabrice Planquette
czas trwania: 43'

Spektakl Ukryci ludzie stawia nas przed lustrem, w którym możemy zobaczyć typy “Macho”, “Narcyza” czy “Herkulesa” i dzięki temu możemy przeanalizować archetypy człowieka. Frenák na zmianę przywołuje męską szowinistyczną przemoc, głupią pretensjonalność, równowagę sił która tworzy konstrukcje dla naszych wymian z innymi. Frenák proponuje nam radykalną wizję ludzkich związków, w pewien sposób pełną rozpaczy. Bada męską seksualność w różnych aspektach: jej pochodzenia, a także źródeł nieświadomych. Jej sensualność nie za kompromisu, jej opryskliwość jest poetycka. Wykorzystane symbole podsuwają nam skojarzenia.

Niszczące emocje i stereotypy, które są tak charakterystyczne dla współczesnych ludzkich relacji, są wyrażone poprzez czarny humor, w którym ironia miesza się z agresją. Choreografia Pál Frenáka w swej koncepcji ukazuje kinowe, prawie teatralne wymiary: jest wyrazem jesto intuicyjnej wiedzy na temat funkcji ludzkich. Projekt Ukryci ludzie jest rodzajem bezpośredniego dostępu do ukrytej w podświadomości wiedzy, a także wizją społeczną bez ustępstw.

Witold Jurewicz i Juliusz Grzybowski / Polska | Czy filozof może mówić o tańcu?
Scenariusz, reżyseria, choreografia, wykonanie: Grzybowski Juliusz, Jurewicz Witold
Muzyka: Odpowiednia
Kostiumy: Odpowiednie
Światło: Odpowiednie

O tańcu mówi się wiele, może czasami zbyt wiele. Aby o tańcu mówić w sposób właściwy, trzeba się od niego oddzielić. Trzeba poczekać aż się skończy przedstawienie. No bo kto widział, aby w trakcie przedstawienia rozmawiać? Podejmiemy próbę, w której, nie tylko mowa będzie o tańcu ale i taniec będzie o mowie, słowem, w jakiś sposób będzie to przedstawienie, w którym filozof i tancerz wystąpią na równych prawach, w tym samym miejscu i czasie. Biorąc pod uwagę, że spotkanie na szczycie odbywa się po raz pierwszy, pertraktacje mogą być trudne, sporne i może dojść do przerwania rozmów lub rozlewu krwi. Znamy się przecież z daleka i bardziej domyślamy się swoich obyczajów aniżeli w nich uczestniczymy. Może się zatem okazać, że przy bliższym spotkaniu wcale nie darzymy się sympatią.

(na podstawie materiałów organizatora)