Zmarł najstarszy więzień Auschwitz. Był absolwentem lubelskiego „Staszica”

Tadeusz Rybacki urodził się 15 października 1917 roku w Sobkowie. Jego ojciec był farmaceutą i posiadał prywatną aptekę. W 1937 roku zdał maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica w Lublinie.

Był absolwentem Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, uzyskując stopień oficerski w czasie ostatniej nominacji oficerskiej WP w dniu 1 września 1939 roku. Patent oficerski otrzymał z równoczesnym wcieleniem do 4. eskadry obserwatorów. Z powodu braku samolotów piloci z jego eskadry wycofywali się w kierunku granicy z Rumunią, gdzie otoczeni zostali przez Wehrmacht w okolicach Chodorowa. Rybacki przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Przemyślu, z którego udało mu się zbiec.

Podczas okupacji niemieckiej był oficerem w Obwodzie Związku Walki Zbrojnej (ZWZ/AK) w Lublinie.

29 stycznia 1941 roku wskutek denuncjacji swojego szkolnego kolegi Zbigniewa Głuszczyka został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu na Zamku w Lublinie, skąd 24 maja tegoż roku przywieziono go do KL Auschwitz. Oznaczono go numerem 16377.

Przez pewien czas pracował jako kelner w obozowej kantynie dla esesmanów. 10 marca 1943 roku został deportowany do KL Buchenwald, gdzie był oznaczony numerem 10955, przebywając później w jednym z jego podobozów, z którego udało mu się zbiec. Ostatecznie wyzwolili go żołnierze amerykańscy w okolicy miejscowości Blenkenheim.

Jego obszerna relacja na tematpobytu w niemieckich obozach koncentracyjnych jest przechowywana w Archiwum Muzeum Auschwitz-Birkenau.

Po wojnie podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Louwain. Po roku powrócił do Polski i rozpoczęte studia w Belgii ukończył w Akademii Medycznej we Wrocławiu.

W 1951 roku został zmobilizowany jako lekarz do służby stałej w Ludowym Wojsku Polskim. Pracował m.in. w Szpitalu Wojskowym przy ulicy Szaserów w Warszawie, gdzie uzyskał specjalizację II i III stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, a następnie obronił pracę doktorską, otrzymując tytuł doktora nauk medycznych. W 1974 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Od tego momentu do 92. roku życia pracował najpierw jako kardiolog w różnych placówkach służby zdrowia w Warszawie, a później przez wiele lat w Przychodni Lekarskiej Fundacji Armii Krajowej.