Złote Mrówkojady 2011: Opowieść bezlitosnego selekcjonera

– Z jednej strony, mamy z Maćkiem Misztalem (współorganizatorem Gali i konkursu – przyp. red.) kaca filmowego. Z drugiej strony, po takim maratonie oglądania ogarnia nas wielka przyjemność, bo filmy były naprawdę dobre. Mieliśmy jako wstępni selekcjonerzy kłopot, by z tej ilości nadesłanych prac wybrać tyle, by normalni ludzie mogli wytrzymać projekcje. No i żeby jurorzy to wytrzymali.

– Przede wszystkim trzeba było wszystko obejrzeć. Każdy oglądał oddzielnie i potem liczyliśmy punkty. Skala była od 0 do 10.

• Było 10?

– Nie, ja najwyżej dałem 7, Maciek chyba 8. Ale i 7 dawało gwarancję, że film trafi na galę i będzie oceniany przez widzów i jury. Po pierwszym liczeniu okazało się, że chcemy zafundować widzom projekcje trwające ponad 7 godzin. Nikt normalny by tego nie wytrzymał. Trzeba było robić dogrywkę i z bólem wyrzucać kolejne tytuły. W sumie, mamy 14 prac amatorów i 15 etiud studenckich. Kilku mi autentycznie żal.

• To może zróbcie dodatkowy pokaz "Z bólem odrzucone”

– To jest jakieś wyjście. Pomyślimy o tym.

• Macie podobny gust, czy były krwawe dyskusje o jakiejś pracy?

– Podobne, ale dwa filmy kobiece nas poróżniły. Maciek od razu dał 0 autorce 5-minutowej opowieści o piesku biegającym na smyczy. Ja się zastanawiałem.

– Jeśli tak, to ja się podaję do dymisji. Dodam, że oprócz biegania pieska, nic się nie działo. Bohater był w kurteczce z kapturkiem. Drugim filmem była kobieca produkcja o zombie. Koszmar.

• O zombie powinien być koszmar.

– Autorzy się nie dogadali, na co ma patrzeć kamera i jaki jest scenariusz.

• Film niezależny jest sfeminizowany?

– Chyba więcej filmów nakręcili panowie, ale kobiecych też jest dużo. Julia Kolberger nakręciła superfilm "Jutro mnie tu nie będzie”. Świetny jest "Tasnim” studentki z Izraela. To kameralna opowieść o tym, jak reżyserka Żydówka robi casting i szuka aktora. Jest nim Arab. Prosty kadr, chłopak siedzi na kanapie. Ona tylko na chwilę siada koło niego, wcielając w aktorkę. Bardzo dobrą animację "Drżące Trąby” – najkrótszy film festiwalu – zrobiła Natalia Drożyńska.

• Po filmie bez opisu poznasz czy to etiuda studencka, czy amatorski, polski czy zagraniczny?

– Pewnie. Studenci mają większe możliwości techniczne i wiedzę. Mają do dyspozycji ekipę. To widać. Ale był film z Łodzi nadesłany przez operatora. Genialnie sfilmowany, superpraca kamery, ale historia była o niczym i filmu nie łyknęliśmy. Wybierając, stawialiśmy na filmowość. Produkcja zagraniczna nie gwarantuje jakości. Filmy koreańskie, rosyjskie odpadały, bo były słabe. "Złote Mrówkojady” zrobiły się takie znane, że jest krwawa walka.

– Są "Złote Mrówkojady” i dobra zabawa. Kiedy startowaliśmy, to widzowie zobaczyli wszystkie zgłoszone prace. Z filmami organizatorów było ich 9! Teraz blisko 200, bo jeszcze po terminie ciągle nadchodzą. Autorów zachęcamy, by startowali w przyszłym roku. Chyba atutem jest nieformalny charakter imprezy. No i dzięki dziewczynom z promocji CK, prowadzeniu bloga, reklamowaniu Mrówkojadów jest takie zainteresowanie.

• Jakieś rady dla uczestników VI edycji?

– Ocenić możliwości i nie robić błędu np. Błażeja Kujawy, który zrobił film z rewelacyjnymi zdjęciami, na planie śmigłowiec, policjanci i w obsadzie same modelki. Super, tylko gdyby się nie odzywały. Nie udawać Hollywood. Unikać opowieści w stylu: 16-latek wstaje, wkłada ciapy, stoi przed lustrem, robi sobie herbatę. Jak widzę kolejny film o zmarnowanym nastolatku, co się drapie i ziewa, to nie mogę. Albo film udający gangsterski z mafiosami na ulicy, na której chodzą rozbawione dzieci. Pastisz musi być przemyślany. I radzę oglądać dobre filmy. Nie seriale i nie klasy B.

• Przez 5 lat Mrówkojadów zmieniły się startujące filmy?

– Są odważniejsze, grają ludzie w różnym wieku, a nie kumple ekipy.

• Odważniejsze? Będą na tegorocznej gali momenty?

– Będą. Amatorskie i studenckie.