Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Wolontariusze, lokalni przedsiębiorcy i pracownicy urzędu łączą siły, żeby zapewnić rodzinom z Ukrainy, jak najlepsze warunki po koszmarze ucieczki z kraju ogarniętego wojną
(fot. Radosław Szczęch)
Uchodźcom rozdają własne ubrania. Kupują odzież, bieliznę, koce i leki. Przygotowują posiłki, dostarczają żywność, umawiają lekarzy, a nawet pomagają w znalezieniu zatrudnienia. To dzięki nim, wolontariuszom o wielkich sercach, Ukraińcy znaleźli spokój i zaczynają się uśmiechać.
– U nas rodzinom z Ukrainy pomagają wszyscy – mówi Weronika Ziarnicka z Kazimierza Dolnego, która po pracy w miejscowym Ratuszu angażuje się, jako wolontariuszka. – Piekarnie dostarczają pieczywo, hotele oferują miejsca noclegowe, dostarczają materace. Ludzie przynoszą żywność, odzież, koce, leki. Gdyby nie ogromny wkład naszych mieszkańców i przedsiębiorców, z utrzymaniem tysiąca uchodźców nasza gminy ma pewno by sobie nie poradziła – ocenia nasza rozmówczyni.
Kobiety i dzieci z Ukrainy wszędzie gdzie trafiają, otaczane są opieką ze strony sąsiadów, anonimowych wolontariuszy i darczyńców. Ludzie troszczą się o to, by niczego im nie brakowało.
O wyżywienie uchodźców dba nie tylko gmina, ale także miejscowi przedsiębiorcy i stowarzyszenia. Jeden z hodowców przywiózł kilkaset kilogramów mięsa wieprzowego. Rolnicy przywożą ziemniaki. Nie brakuje też pieczywa, które Ukraińcy lubią dodawać do niemal każdej potrawy
(fot. Radosław Szczęch)
– Każdy daje z siebie tyle, ile może. My oddaliśmy rodzinom z Ukrainy własne ubrania, praliśmy, prasowaliśmy, przynosiliśmy dzieciom zabawki. Każdy zbierał z domu, co mógł. Wszystko po to, żeby tym ludziom było jak najlepiej – opowiada Karolina Rzedzicka z gminy Chodel, jedna ze stałych wolontariuszek ośrodka w Skowieszynie. – My tutaj na Lubelszczyźnie jesteśmy wdzięczni Ukraińcom za ich pracę. W moim gospodarstwie rolnym od lat mieliśmy ludzi z Ukrainy, którzy pomagali nam przy zbiorach i uważam, że należy im się wsparcie, na tyle, na ile jest to możliwe – przekonuje.
Na miejscu spotykamy również panią Jolę. Kobieta mieszka nie niedaleko budynku, w którym od dwóch tygodni przebywają rodziny z Ukrainy.
– Przywiozłam im właśnie kilka worków ziemniaków. To jest taki mój osobisty dar dla tych ludzi – mówi wolontariuszka. – Razem z córką jeździmy także na parking w Markuszowie, gdzie zatrzymują się autokary z granicy. Najbardziej staramy się pomagać dzieciom. One przecież nie są niczemu winne, a teraz są skazane na takie warunki. To jest najbardziej bolesne – tłumaczy.
Uchodźcy w skowieszyńskiej świetlicy do dyspozycji mają pokój zabaw z kanapami i telewizorem
(fot. Radosław Szczęch)
Takich ludzi jest więcej. Armia cichych wolontariuszy, która podwinęła rękawy, by pomagać naszym sąsiadom ze wschodu, pomaga każdego dnia. Skali tej pomocy nikt się nie spodziewał. Łącznie z samymi uchodźcami, którzy dzięki życzliwemu przyjęciu, lepiej znoszą wojenną traumę.
– Pochodzimy z Mikołajewa. Na nasze miasto spadły bomby. Mój dom i firma mojej mamy zniszczyły rakiety – opowiada Wladislaw, nastolatek z Ukrainy. – Polska to dobry kraj, w którym spotkaliśmy wielu dobrych ludzi. Osobiście jestem bardzo wdzięczny za pomoc, jaką tutaj otrzymujemy – podkreśla. –Polacy są bardzo troskliwi. Jest nam tutaj bardzo dobrze – dodaje jego rówieśnica, Wiktoria. O powrocie na razie nie myślą. Rozważają natomiast związanie swojej przyszłości z naszym krajem.
